نقوش دست بافته‌هاي مُضيف روستاي برديه خوزستان

مُضيف به معناي محل ضيافت، مهماني و سازه‌اي گياهي است كه ساختِ آن در بين اعراب خوزستان مرسوم است. در جنوب خوزستان، به دليل هم‌جواري با هورالعظيم و وجود ني‌زارهاي بسيار، از اين گياه (ني) در معماري مُضيف بهره برده و آن را به‌عنوان ماده اصلي در ساختِ اين سازه موردتوجه قرار داده‌اند. مُضيف، الگويي كامل از فرهنگ مادي و معنوي غني اعراب بوده كه تبلور آئين، آداب‌ورسوم، اعتقادات مذهبي و داراي ريشه‌هاي كهني است كه با تكيه‌بر اين ارزش‌ها، مي‌توانند از اين سازه سنتي براي توجيه افكار و عقايد بومي استفاده كنند. يكي از ابعاد فرهنگ مادي در بين اين مردمان، دستبافته‌هاي مورداستفاده در مضيف است كه از حيث طرح و نقش موردتوجه هستند. يكي از دلايل اين جذابيت، مفاهيم عميق نقوش آن‌ها است، كه بازندگي مردم روستاي برديه آميخته است. لذا اين مقاله باهدف شناخت مؤلفه‌هاي عوامل مؤثر در پيدايي نقش‌مايه‌هاي دستبافته‌هاي موجود در مضيف سعي در پاسخ دادن به اين مسئله دارد كه: نقوش رايج در دستبافته‌هاي مضيف ناشي از كدام قسم فرهنگ بومي اعراب روستاي برديه مي‌باشد؟ منابع گردآوري اطلاعات ضمن استناد به برداشت‌هاي مطالعاتي، كتابخانه‌اي و رجوع به ميدان موردنظر (مصاحبه با مطلعين كليدي، كارشناسان مضيف و بوميان روستاي برديه)، تحقق داده‌ها به شيوة توصيفي، طبقه‌بندي و ارائه گرديدند. يافته حاصل از اين پژوهش نشان از آن دارد كه هركدام از نقش‌هاي به‌كاررفته در دست بافته‌هاي مُضيف روستاي برديه، داراي مفاهيمي عميق و بر خواسته از فرهنگ بومي مردم اين ناحيه است. عامل طبيعت و محيط پيرامون بيشترين تأثيرگذاري بر پيدايش نقوش دستبافته‌هاي مضيف را داشته‌اند و در تقسيم‌بندي قراردادي، نقوش اين دستبافته‌ها در پنج گروه انساني، جانوري، گياهي، هندسي و نقوش وام گرفته‌شده مشاهده شد.