از نقش تا نماد- تأملي در هنر پيش از تاريخ ايران

دنياي معاصر، دنياي تصاوير است. ميليون‎ها انسان در تك‎تك خصوصي‎ترين لحظات خود به تصاوير گره خورده‎اند‎. اغلب نرم‎افزارهاي ارتباطي، انسان را در معرض ميلياردها تصويري قرار مي‎دهد كه از آن‎ها رهايي ندارد و نخواهد داشت. بسياري از اين تصاوير در لحظه‎اي ديده مي‎شوند و در همان لحظه نيز فراموش مي‎شوند. اما در اين ميان، تصاويري وجود دارند كه ماندگارند. تصاويري كه هزاران سال خود را در برابر ناملايمت‎هاي جوي، پيشا تاريخي و تاريخي حفظ كرده‎اند و به دست مخاطب امروزي رسيده‎اند تا نمادي از هويت هزاران ساله‎ي يك ملت باشند. هنر پيش از تاريخ ايران با نقوش انساني، حيواني، گياهي، تزئيني، انتزاعي و... منبعي غني از نمادهاي بصري را در اختيار هنرمند و جامعه‎ي امروز قرار داده كه نه تنها با هويت اين جامعه پيوند خورده است بلكه مي‎تواند به عنوان رهيافتي براي خروج از ركود هنري مورد استفاده قرار گيرد. مقاله‎ي حاضر سعي دارد تا با اشاره به برخي از اين تصاوير كه از ظرفيت بصري و گرافيكي فوق‎العاده براي نمادپردازي و كاربرد صنعتي برخوردارند، گامي كوچك در بالا بردن سواد بصري هنر پيش از تاريخ ايران بردارد.