اثربخشي آموزش رفتارمادرانه مبتني بر نظريه دلبستگي بر كاهش نااميدي دانش آموزان دختر دوره ي دوم دبستان

هدف از اين پژوهش بررسي اثربخشي آموزش رفتار مادرانه مبتني بر نظريه دلبستگي بر كاهش نااميدي دانش آموزان دختر دوره ي دوم دبستان هاي ناحيه 2 شهر اصفهان در سال تحصيلي 1395-1394 بود. روش تحقيق از نوع تحقيق نيمه آزمايشي و از طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه آزمايش و كنترل استفاده شد. جامعه آماري پژوهش دانش آموزان دختر دوره ي دوم دبستان هاي (پايه هاي 6-4) ناحيه 2 شهر اصفهان و نمونه گيري به روش تصادفي خوشه اي چند مرحله اي بود. از ميان دانش آموزاني كه ملاك ورود به تحقيق (به دست آوردن نمره بالاتر از 7 در مقياس نااميدي) را به دست آوردند، تعداد 34 نفر به تصادف انتخاب و در دو گروه آزمايش (17 نفر) و گروه كنترل (17 نفر) به صورت تصادفي ساده جايگزين شدند. دراين طرح، مادران گروه آزمايش در طي 8 جلسه آموزشي دو ساعته، با تناوب هر هفته دو بار، در معرض آموزش رفتار مادرانه قرار گرفتند ولي مادران گروه كنترل آموزشي دريافت نكردند. جهت جمع آوري داده ها از مقياس نااميدي كودكان (كازدين، 1983) براي سنجش ميزان نااميدي دانش آموزان استفاده شد. براي تحليل داده ها از آزمون تحليل كوواريانس استفاده شد. تجزيه و تحليل داده ها نشان داد كه آموزش رفتار مادرانه مبتني بر نظريه دلبستگي به مادران بر كاهش نااميدي دانش آموزان در گروه آزمايش تاثير معني داري داشته است (01/0≥P). با توجه به نتايج پژوهش حاضر، آموزش رفتار مادرانه مبتني بر نظريه دلبستگي در جهت بهبود و كاهش نااميدي دانش آموزان موثر بوده است.