بررسي رابطه تاب آوري و گرايش به تفكر انتقادي با كيفيت زندگي و خود كارآمدي شخصي در دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهرستان نجف آباد سال تحصيلي 95-94

پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه تاب آوري وگرايش به تفكر انتقادي با كيفيت زندگي و خودكارآمدي شخصي انجام شد. جامعه آماري را دانش آموزان دختر دوره دوم دبيرستانهاي نجف آباد در سال تحصيلي 95-94 تشكيل مي داد ونمونه شامل 341 دانش آموزبودكه به صورت تصادفي طبقه اي انتخاب شدند. ابزار پژوهش چهار پرسشنامه خودكارآمدي( شرر و مادوكس،1982)، كيفيت زندگي( سازمان جهاني بهداشت، 1998)، گرايش به تفكر انتقادي( ريكتس،2003)، تاب آوري( كانروديويدسون،2003)، بودكه توسط دانش آموزاني كه از سه دبيرستان دخترانه نجف آباد به صورت قرعه كشي به عنوان نمونه انتخاب شده بودند تكميل گرديد. داده هاي حاصل از طريق همبستگي پيرسون و رگرسيون گام به گام مورد بررسي قرارگرفت، نتايج رگرسيون نشان دادكه معني داري درفرضيه ها به ترتيب(چپ به راست) 0/000 =P P=، 0/013 P= 0/012 p= 0/0000 P= ، 0/027 p= ،0/013 مي باشد. معنا داري مؤلفه ها نيز نتايج جالبي ارائه داده كه مطالعه پژوهش را جذاب مي نمايد. اين اطلاعات مي تواند براي بالا بردن تاب آوري و گرايش به تفكر انتقادي دانش آموزان جهت افزايش كيفيت زندگي و خود كار آمدي شخصي آنان استفاده شود.