اثر استفاده از دو روش بيزC و بيزR بر تعداد نشانگرهاي داراي اثر و بزرگي اثر آنها

هدف از اين مطالعه بررسي تعداد نشانگرهاي داراي اثر و بزرگي اثرات آنها در جمعيت مرجع با استفاده از روشهاي بيزC و بيزR بود. براي رسيدن به اين هدف از نرم افزار R و شبيه سازي تصادفي استفاده شد. براي رسيدن به عدم تعادل پيوستگي بين نشانگرها و QTL ها، ابتدا يك جمعيت پايه با تعداد 100 فرد شبيه سازي شد كه اين افراد50 نسل با هم آميزش تصادفي داشتند. تعداد افراد در هر نسل ثابت در نظر گرفته شد. براي هر فرد تعداد 10 كروموزوم با طول يكسان 1مورگان در نظر گرفته شد و بر روي هر كروموزوم تعداد 1000 نشانگر SNP در فواصل مساوي 1 /0 سانتي مورگان شبيه سازي شد. در نسل 50 تعداد افراد به 1000 فرد افزايش يافت و براي اين افراديك صفت با توارث پذيري 6/ 0 شبيه سازي شد. سپس در اين جمعيت اثرات نشانگرها با استفاده از يكي از روشهاي بيزC و بيزR برآورد گرديده و با هم مقايسه شدند. نتايج نشان داد كه در روش بيزR كه داراي توزيع پيشين نرمال براي آثار نشانگرهاست، ميزان انقباض اثرات نشانگرها به سمت صفر در بين همه نشانگرها يكسان است و در نتيجه براي همه نشانگرها يك اثر هر چند كوچك برآود مي شود. روش بيزC اثرات نشانگرها را با شدت بيشتر و بصورت غيريكسان به سمت صفر منقبض مي‌كند، كه منجر به برآورد تعداد كمتري نشانگر داراي اثر ولي با اندازه بزرگتر مي شود. در هر دو روش اثرات برآوردي نشانگرهاي نزديكQTL ها با اندازه واقعي اثرات QTL تناسبي نداشت و اثرات برآوردي يا بزرگتر و يا كوچكتر از اثرات QTLهاي نزديك نشانگرها بودند..