بازشناسي عناصر معماري معناگرا در طراحي مركز فرهنگي هنري ايراني اسلامي

زندگي مردمان هر جامعه با فرهنگ پيوندي ناگسستني دارد و در بستر آن معنا پيدا مي كند، لذا براي ترقّي و تعالي فرهنگ، پرداختن به زير ساخت هاي فرهنگي ضروري است. احترام به باورها، تلاش در جهت ارتقاي فرهنگ عامه و ايجاد فضايي در جهت ارتباط با فرهنگ هاي مختلف از ملزومات مراكز فرهنگي است. در مقاله حاضر«معناگرايي» به عنوان رويكرد در طراحي معماري مورد بررسي قرار گرفته است، رويكردي كه هدف آن خلق فضاي معماري با بهره گيري آگاهانه از معاني و مفاهيم موردنظر طراح را دنبال مي كند است. با بهره گيري از روش تحقيق تحليلي- توصيفي و با توجه به بسترهاي فرهنگي و بومي طرح، مباني فرهنگ وعناصرمعماري ايراني اسلامي به عنوان مرجع استخراج معاني موردنظر در طراحي معماري در نظر گرفته شده است.هدف نهايي مقاله آن است كه با شناخت عميق از مفاهيم والگوهاي ايراني اسلامي از قبيل: خلوص و سادگي، مركزيت و درونگرايي، تجربه سكوت وگذر زمان، درونگرايي، احياي هويت معماري ايراني، توجه به باطن آثار، سودمندي ارزش هاي كيفي، اهميت به وجه باطني علاوه بر وجه ظاهري، كه عناصرسازنده معماري و داراي قابليت هايي براي بيان معاني هستند را در يك مركز فرهنگي هنري پيدا كرده تا بتوان علاوه بر احياي مجدد معنا، به زيرساخت هاي فرهنگي براي ارتقاي جامعه دست يافت.