معماري پايدار استمرار معماري همساز با اقليم

امروزه اغلب طراحان و معماران و همچنين سازندگان تمايل دارند تا بناهايي را طراحي كنند و بسازند كه علاوه زيبايي و چشم نوازي شامل خصلت هايي مانند انساني بودن (مقياس انساني)، دوام و بقا طولاني مدت ساختمان، تناسب با محيط زيست، ارزان و مقرون به صرفه باشد. با طبيعت هماهنگ بوده و كمترين مصالح را به كار برد. ميزان مصرف انرژي در آن كم و محدود باشد. فاقد هرگونه آلودگي اعم از آلودگي بصري و يا زيست محيطي باشد. خودكفا بودن بنا و مستقل بودن آن از جنبه استفاده انرژي براي مصارف عمومي ساختمان، روشنايي، سرمايش و گرمايش شاخصه مهم و اساسي ديگري است كه طراحان امروزه به آن توجه خاص دارند. همه اين مفاهيم و مفاهيم مشابه ديگر در بحث معماري پايدار و معماري سبز مطرح و مورد مداقه قرار مي گيرد. در واقع توجه به اين مفاهيم در طراحي ها و ساخت بناها تداعي كننده معماري پايدار است. در اين مقاله سعي شده است تا با استفاده از روش مقايسه ايي ابتدا با توصيف اصول و مباني پايداري مفهوم آن درك و با آن چه كه در معماري همساز با اقليم در بسياري از شهرهاي گذشته و كنوني صورت گرفته مقايسه شود. جمع آوري اطلاعات با روش كتابخانه ايي صورت گرفته است. درك اين موضوع براي ما روشن مي كند كه چگونه مي توانيم با ادامه راه گذشتگان و با استفاده از تكنولوژي ها كنوني به معماري پايدار برسيم.