بررسي شكل گيري معماري معاصر ايران در بستر شهر مدرن

با آغاز دوره پهلوي و مدرنيزه كردن ايران، فئوداليسم ايراني با فرمان حاكميت - در غياب رقابت هاي اقتصادي و سرمايه داري كه در غرب موجب از ميان رفتن فئوداليسم شده بود - از ميان رفت و طبقه ي شهرنشين مورد عنايت حاكميت قرار گرفت. با از ميان رفتن قلمروهاي فئودالي، فئودال، نقش بورژوا را بر عهده گرفت و مفهومي ايراني پديد آمد. بورژوا- فئودال ايراني با تكيه بر سرمايه و نگرشِ به غرب، جنبه هاي زيباشناسانه ي مدرن را مد نظر قرار داد و طبقه نوظهور نخبگان را براي برآوردن نيازهاي خود، به كار گرفت. پروژه هاي عظيم و وسيع ساختماني با مديريت بورژوا- فئودال ايراني يا سرمايه دار خارجي يكي پس از ديگري تعريف و اجرا مي شد كه نتيجه ي آن - در كنار كسب تجربه - ايجاد بافت هاي همگن شهري و دانه هاي بزرگ شهريِ طراحي شده بود كه عملاً سلول هاي بنيادين بافت ها و كالبدهاي شهري را به وجود آوردند.در دهه شصت، با توجه به تغييرات عميق در تعاملات اجتماعي، طبقه بورژوا- فئودال ايراني و عمده ي متخصصان باسابقه، در حاشيه قرار گرفتند؛ اين رخداد، منتج به ايجاد طبقه اي جديد با انگاره اي پندارگونه از بورژوا- فئودال ايراني و تخصص شد. در اين ميان، اين طبقه ي نوظهور را مي توان سود جوياني ناميد كه سعي دارند شهرنشينان را در كنترل نگه دارند. اين نوشتار، به پيشينه و روش اين سود جويان در حفظ و توسعه ي ثروت خود از طريق بيمار و معلول نگه داشتن سليقه ي زيبايي شناسي شهرنشينان مي پردازد و نقدي دارد بر واكنش نهادهاي صيانت كننده ي فرهنگ و مدنيت جامعه ي ايراني نسبت به اين اتفاق. اين سودجويان با ياري بخش ساخت و ساز دولتي - كه در توهم سوسياليزم بيولوژيك است و شهر را به سان انكوباتوري براي حيات گياهي افراد مي داند - امتزاجي از سوق سليقه ها به قهقرا را با كمك آموزش ديوانسالارانه‌، بر جامعه تحميل مي كند.