مقايسه ساختار بازارهاي منطقه اي سنتي و مدرن در ايران (نمونه موردي بازار خان يزد و بازار حلب اصفهان)

از همان هنگام كه انسان موفق به توليد محصول بيشتر از نياز خود گرديد و به فكر مبادله آن با ديگر محصولات و توليدات مورد نياز خود افتاد، مراحل شكل گيري بازار آغاز شد. مرحله سير تكاملي ساختار بازارها در ايران دوره ساساني است. با گسترش رونق بازارها براي رفع احتياجات مردم، به ناچار سراها و تيم و تيمچه ها و قيصريه ها در كنار راسته هاي بازار جاي گرفتند و بافت خاص بازار، اماكن عمومي مانند حمام، مدرسه و مسجد، امامزاده، تكيه، سقاخانه و زورخانه و قهوه خانه را نيز در جوار خود جاي داده و روي هم رفته بافت كامل و واحدي بوجود آمد كه از نظر ارتباطات بخش هاي مختلف زندگي و فعاليتهاي اقتصادي، اجتماعي، مذهبي و سياسي جوابگوي نيازمنديهاي مردم بوده است. در اين بين بازارهاي منطقه اي به عنوان نبض اقتصادي و تجاري بخشي از شهرهاي بزرگ به علت گسترش شهرها امري غير قابل اجتناب بود و در راستاي گسترش بازار و دسترسي هرچه آسانتر مردم شهرهاي بزرگ علاوه بر بازار مركزي بازارهاي منطقه اي با ارايه خدمات و كالا در مناطق خاصي از شهرها پايه گذاري شد براي شناخت هر چه بيشتر اين بازارها از نظر كالبد و ساختار نياز به مطالعاتي در اين زمينه ميباشد. براي اين مساله از طريق شناسايي و ارزيابي مولفه هاي مختلف بااستفاده از مطالعات كتابخانه اي، طبقه بندي ويژگي و ارزيابي متغيرهاي شخصيت دهنده به بازار سنتي ومدرن هدف اصلي اين پژوهش است تا ازاين طريق بتوان به تقويت وتوسعه بازارهاي مدرن پرداخت. در اين پژوهش با بررسي ساختار بازار خان يزد به عنوان يك بازار منطقه اي سنتي و بازار حلب اصفهان به عنوان نمونه مدرن بازارهاي منطقه اي در ايران، نكات مثبت و منفي انها در جهت رفع نيازهاي مطابق با عصر جديد و در عين حال حفظ نكات مثبت بازارها در گذشته تاكيد مي شود.