نقش مترو بر توسعه ي شهري و مقايسه ي نمونه هايي ازنقش آن در ايران با كشورهاي توسعه يافته

حمل و نقل شهري يكي از مهمترين موضوعاتي است كه در همهي دورهها در برنامهريزي شهري مورد توجه قرار گرفته است. در طول تاريخ حمل و نقل، بين دسترسي و انواع خدمات حمل و نقلي با توسعهي نواحي شهري ارتباط متقابل و تنگاتنگي وجود داشته است. با رشد و گسترش بيرويهي شهرها و در نظر نگرفتن ارتباط منطقي بين برنامه ريزي كاربري اراضي شهري و برنامهريزي حمل و نقل، مشكلات عديدهاي ايجاد شد و شهرسازان نوگرا به مطالعهي راهكارهايي براي تغيير وضعيت پرداختند.يكي از شبكههاي حمل و نقل عمومي شبكهي مترو است.ورود اين وسيله به شبكهي حمل و نقل عمومي تغييرات عمدهاي در گردش ترافيك و حمل و نقل در شهرها ايجاد كرده است و متعاقب آن آثاري بر تعادل جذب جمعيت و ظرفيت توسعهي مناطق ميگذارد، ميتوان گفت يكي از راههاي غلبه بر بخشي از مشكلات در شهرها كاهش تراكم محلات شهر توسط ايجاد شهرهاي اقماري است. آنچه كه اهميت دارد شناخت ميزان و نحوهي تأثيرگذاري اين شبكه بر توسعهي شهري است. مطالعهي حاضر با هدف آگاهي و شناخت مسائل و مشكلات و قابليتهاي ناشي از احداث شبكهي مترو به مقايسه ي وضعيت آن در ايران با كشورهاي توسعه يافته ميپردازد روش تحقيق در اين پژوهش مبتني بر مطالعات كتابخانه اي و اسنادي و تجزيه و تحليل استاندارد ها از طريق جداول بوده است نتايج اين تحقيق نشان ميدهد كه با برنامهريزي و حمايت و سياستگذاريهاي صحيح بخش عمومي شبكهي مترو ميتواند در تحقق راهبرد توسعه در شهرها نقش اساسي و محوري ايفا نمايد و به محرك مهمي در اصلاح ساختار شهري تبديل شود.