بررسي عوامل كمي و كيفي موثر در توسعه ي فضاهاي درماني(با تمركز بر شهرستان لنگرود)

نياز به بقا و سلامتي از نيازهاي زيستي و در زيرمجموعه نيازهاي اساسي انسان قرار مي گيرند. يك معماري خوب به عنوان عامل حمايت كننده انسان، سعي در پاسخگويي به اين نيازها در حيطه عملكردي خود دارد اما تمامي اين نيازها در صورتي قابل تحقق هستند، كه فضاي درماني در مقياس شهري به شكل مناسبيتوسعه يافته باشند. در صورت كمبود فضاهاي بيمارستاني در سطح يك شهر، اين فضاها نه تنها از نظر كمي جوابگوي نيازهاي درماني مراجعه كنندگان نيستند، بلكه نمي توانند از كيفيت مناسبي نيز برخوردار باشند. به گفته ميشل فوكو بيمارستان يعني كنترل، ولي آنچه مطلوب است وجود انعطاف و سازگاري بين طرح و عملكرد است، به طوري كه تنوعي از فضاهاي مختلف به وجود آيد و افراد بتوانند بر اساس نياز فيزيكي و حسي با اين فضاها در ارتباط باشند. در اين پژوهش سعي بر اين است كه با بررسيكمي و كيفي وضع موجودفضاهاي درماني به ويژه بيمارستان هاي شهرستان لنگرود مشخص گردد كه تا چه اندازه با كمبود فضاي درمانيدر گام اول و كاستي هاي كيفي آن در گام دوم مواجه هستيم. در حال حاضر در شهرستان لنگرود دو بيمارستان موجود مي باشد، كه يكي از آن ها در حال ساخت و ديگري در حال بهره بردارياست. با در نظر گرفتن جمعيت فعلي و سال هاي گذشته شهرستان لنگرود، نرخ رشد جمعيت اين شهرستان و جمعيت آن در افق طرح بيستو پنج سال آينده محاسبه شده است. با توجه به سرانه استاندارد مراكز درمانيو بيمارستاني كشور و جمعيت هاي محاسبه شده در اين پژوهش، به نظر مي رسد كه اين شهر از لحاظ كمي با كمبود فضاهاي درماني در حال حاضر و آينده مواجه است. بنابراين براي رفع اين كمبود، مقادير مساحت مورد نياز و تعداد بيمارستان هايي كه مي توان در اين شهرستان در آينده بنا كرد تا نياز مردم خود را تأمين كند، محاسبه و عنوان شده است. بر اساس محاسبات، مساحت مورد نياز براي فضاهاي درماني و بيمارستاني شهرستان لنگرود در سال 1393 ، مقدار 100723 مترمربع و در افق طرح بيست و پنج سال آينده، برابر 126080 مترمربع مي باشد.