بررسي ميزان اهميت معيارهاي گرد هم آيي در فضا ي عمومي شهري؛ نمونه مورد مطالعه: خيابان حافظيه شيراز

مفهوم گردهم آيي در فضاي عمومي به اين معنا دلالت دارد كه يك فضا تا چه اندازه مي تواند حضور پذير و مردم گرا باشد. بسياري از فضاهاي عمومي، امروزه، عملكرد خود را از دست داده اند، به فضاهاي پرت و رها شده تبديل شده اند و يا به عرصه ي اتوموبيل ها درآمده اند. با وجود اين مساله مي توان با بكارگيري روش هاي موثري مانند ايجاد بستر فعاليت هاي سياسي، اجتماعي، اقتصادي، فراغتي و ... حيات را به فضاهاي عمومي شهري بازگرداند. يكي از اين راه ها، شناسايي و ارزيابي قابليت هاي گرد هم آيي افراد در فضاهاي عمومي شهري است كه در حقيقت هدف اصلي از انجام اين پژوهش است. در اين پژوهش، نمونه مورد مطالعه را خيابان حافظيه ي شيراز در نظر گرفته و معيار هاي كالبدي، عملكردي و اجتماعي يك فضاي گرد هم آيي ايده آل را در آن مورد بررسي قرار داده ايم. اين ارزيابي به روش فرايندتحليل سلسله مراتبي ، انجام شده و به شيوه ي نظر سنجي از متخصصان و بهره گيري از نرم افزار تحليلي اكسپرت چويس صورت پذيرفته است. مهم ترين يافته اين پژوهش آن است كه هر يك از معيار هاي كالبدي، عملكردي و اجتماعي فضاي گرد هم آيي در خيابان حافظيه، داراي ويژگي هايي هستند كه گاه نقطه ي قوت اند و از اهميت كمتري در طرح هاي احتمالي بر خوردارند و گاه نقاط ضعفي هستند كه مستلزم توجه بيشتر به آن معيار ها و شاخص هاي مربوط به آن مي گردد. به طور مثال؛ معيار كالبدي با توجه به ارزيابي شاخص هاي آن، بيشترين اهميت را در بين پاسخ دهندگان دارا بوده و مولفه اجتماعي اهميت زيادي را به خود اختصاص نداده است. در واقع، در بررسي قابليت گرد هم آيي شهروندان در فضاي عمومي خيابان حافظيه، معيار اجتماعي كم اهميت تر از معيار هاي عملكردي و كالبدي است و اين در حالي است كه انتظار مي رفت به تبع خاصيت اجتماعي بودن مفهوم گرد هم آيي، در اين فضا، شاخص ها و معيار اجتماعي حضور پررنگ تري داشته باشد. بنابر اين با استفاده از معيار هاي كالبدي و عملكردي، معيار و شاخص هاي اجتماعي نيازمند توجه بيشتري از سوي طراحان در اين فضا هستند.