تحليل كاركرد آوايي و نحوي واژگان در غزل پست مدرن دهه ي هشتاد

غزل پست مدرن نامي جديد است كه در دهه ي هشتاد با تلاش هاي همه جانبه ي مهدي موسوي به ادبيات فارسي معرفي گرديد. پس از ظهور نيما و رواج شعر نيمايي و ارائه ي آثار موفق در اين عرصه اهل شعر و ادب شاهدند كه غزل معاصر با تنوع موضوع، شكل ظاهري، قافيه هايي متفاوت، رديف هاي طولاني و نوآوري هاي فراواني از سوي شاعران دهه ي شصت، هفتاد و هشتاد به شكلي فعال خودنمايي مي كرد. در دهه ي هشتاد، مهدي موسوي با معرفي غزل پست مدرن، برگزاري كلاس-هاي آموزشي، تربيت شاگرد انتشار نشريه ي تخصصي پست مدرن دري ديگر به روي غزل معاصر گشود و شاگردانش او را به عنوان پدر غزل پست مدرن مورد خطاب قرار دادند. بارزترين ويژگي اي كه اين نوع غزل را از ديگر غزل هاي زبان فارسي متمايز مي سازد، زبان اين نوع غزل است. غزل پست مدرن به لحاظ هنجار گريزي و قاعده افزايي دچار نوعي زياده روي شده است وتنوع واژگان غير شعري در آن چشم گير است. اين مقاله كاركرد ها و نظام آوايي اين نوع اشعار را تجزيه و تحليل مي كند تا اين تنوع و هنجارگريزي و قاعده افزايي را نشان دهد. شاعران موردي در اين پژوهش عبارتند از سيد مهدي موسوي، فاطمه اختصاري، فاضل نظري، مهدي فرجي و سيد احمد حسيني.