بررسي تطبيقي مفاهيم عرفاني در شعر شهريار و سهراب سپهري

عرفان و ادبيات پيوندي ناگسستني و ديرينه باهم دارند و اغلب شاعران ايراني رگه هايي از عرفان در آثارشان وجود دارد. عرفان در ادبيات معاصر همانند پيشينه خود در ادبيات كلاسيك مورد توجه شاعران است. شهريار و سهراب سپهري دو تن از شاعران سرشناس در ادبيات معاصر هستند , يكي به عنوان نماينده ادبيات كلاسيك و سنت گرا و غزل سرا و ديگري به عنوان شاعري نو گرا و نيمايي كه با توجه به كاربرد اصطلاحات عرفاني در آثارشان مي توان مفاهيم عرفاني را در شعر آنان بررسي كرد. شهريار با توجه به علاقه و تمايل زياد به عرفان و شعر كلاسيك و همچنين آشنايي با شاعران عارف مسلك به ويژه حافظ به عرفان گرايش پيدا كرد و سهراب سپهري نيز در اثر مسافرت به مناطق مختلف دنياي شرق و همچنين آشنايي با مباني عرفان شرق تحت تاثير عرفان هندي و بودايي قرار گرفت. مفاهيم و اصطلاحات عرفاني در جاي جاي اشعار اين دو شاعر بزرگ معاصر بازتاب دارد. مقاله حاضر سعي در بررسي و توصيف و مقايسه مفاهيم واصطلاحات عرفاني در اشعار اين دو شاعر دارد. اين بررسي اولا به شناخت هرچه بيشتر از شيوه عرفان اين شاعران و ثانيا به نحوه طرح عرفان در ادبيات معاصر مي انجامد.