اعتراض و عصيان در شعر نصرت رحماني و محمد الماغوط

ادب اعتراض در برابر ادب سازش بخشي از ادبيات است كه حاوي اعتراض و عصيان شاعر يا نويسنده عليه سياست، اجتماع يا فرهنگي است كه جان او را مي آزارد. در تاريخ ادبيات معاصر ما همواره شاعران، خشم خود را به شكل هاي متفاوتي بروز داده اند: عده اي تنها به ترسيم سياهي و خفقان موجود پرداخته اند و خود، گرفتار نوميدي و ركود گرديده‌اند و عده اي نيز علاوه بر ترسيم اين فضا، عليه آنچه كه جامعه بدانها تحميل مي كند، عصيان كرده اند و با كنش و كلامشان تمّرد و سركشي خود را در برابر مظاهر ستم نشان داده اند. نصرت رحماني در ادبيات معاصر فارسي از جمله شاعراني است كه پس از مدت كوتاهي از فضاهاي تغزلي و فردي شعر بيرون آمده و به شاعري اجتماعي و در عين حال عاصي و معترض بدل گرديده است. از سوي ديگر در ادبيات معاصر عرب، محمد الماغوط، شاعر سوري را مي توان نمونه ي بارز شاعراني از اين دست دانست كه زندگي و شعر او آيينه ي تمام نمايي از شاعري عصيان گر است كه از ركود و خمودگي جامعه ي عربي به ستوه آمده و خشم و اندوهش را در اشعارش به نمايش مي گذارد از جمله مظاهر اعتراض و عصيان در شعر اين دو شاعر مي توان به مواردي چون: عصيان عليه شعر، اميد، اجتماع، سنت ها، مفهوم نمادين شب(ستم) و همچنين عصيان عليه خود اشاره نمود.