آسيب هاي اجتماعي در نهج البلاغه

شناخت آسيب ها و آفتها نخستين و اساسي ترين قدم در جلوگيري از پيدايش و رشد آسيبهاست. از آن جا كه هدف اين مقاله بررسي آسيب هاي اجتماعي است و نهج البلاغه به عنوان يكي از منابع معتبر در مجموعه منابع ديني، عهده دار تحليل هاي عقلاني - اجتماعي و از جمله توجه به آفات و آسيب هاي زندگي اجتماعي مي باشد، لذا در اين زمينه، از اين كتاب شريف و گفتار گهربار امام علي (ع) بهره برداري شده است. در نهج‏البلاغه به «آسيب‏هاي اجتماعي» توجه قابل ملاحظه‏اي شده است. اصولاً در اين كتاب نسبت به آسيب اعم از فردي و جمعي سخنان زيادي رفته است. بنابراين مقاله حاضر به برخي از موانعي مي پردازد كه از منظر نهج البلاغه، به عنوان آفات و آسيب هاي اجتماعي در نظر گرفته مي شوند. امام علي يكي از اين آسيب ها را تفرقه و گسستگي اجتماعي معرفي مي كند كه به بنيان هاي ثبات يك سيستم لطمه وارد مي سازد و استمرار آن را دچار مشكل مي كند . تجمل گرايي، تملق و چاپلوسي دومين آسيب و آفت است كه با ايجاد شكاف و فاصله ميان رهبران و مردم و فريب و غفلت دست اندركاران از واقعيت هاي موجود، به تدريج پايگاه اجتماعي نظام را تضعيف و مشروعيت آن را كمرنگ مي سازد . آسيب هاي ديگر كه در نهج البلاغه مطرح شده عبارتند از: ترك امر به معروف و نهي از منكر، فقر و محروميت اجتماعي، جنگ طلبي و ستيزه جويي، ظلم و ظلم پذيري، تضييع حقوق فردي و اجتماعي كه با توجه به سيره امام علي مي توان در جهت شناخت اين آسيب ها و راه هاي مبارزه با آن اقدامات مؤثر و اساسي اتخاذ نمود.