تاثير يك دوره تمرين تناوبي شديد همراه با انسداد عروق بر عملكرد هوازي ورزشكاران

مقدمه: تغييرات عضلاني حاصل از فعاليت بدني تاثيرپذير، به چگونگي اجراي آن برنامه تمريني بستگي دارد. يك برنامه‌ي تمريني استقامتي باعث ايجاد سازگاري هايي در متابوليسم هوازي عضله (تغيير در آنزيم هاي هوازي و VO2max) و بهبود عملكرد استقامتي خواهد شد به هر حال گاهي ورزشكاران احتياج به يك برنامه‌ي تمريني دارند كه زمان رسيدن آن‌ها را به آمادگي مطلوب كاهش دهد.‍‍‍‍‍‍‍‍ اين شرايط به طور خاص بعد از يك دوره‌ي بي تمريني حاصل از مصدوميت، بيماري و مشكلات شخصي نمود بيشتري پيدا خواهد كرد. هدف از پژوهش حاضر تعيين تاثير تمرين تناوبي شديد ركاب زدن همراه با انسداد عروق بر عملكرد‌ هوازي‌ ‌ورزشكاران‌ بود روش شناسي: اين پژوهش به روش نيمه تجربي و به صورت طرح پژوهشي پيش آزمون با يك نوبت پس آزمون در دو گروه تجربي و يك گروه كنترل اجرا گرديد جامعه آماري اين پژوهش ورزشكاران با رده سني 19 تا 23 سال بودند. تعداد 24 نفر از آنها بصورت نمونه در دسترس در پژوهش شركت كردند و بصورت تصادفي به سه گروه تمرين تناوبي با شدت بالا همراه با انسداد عروق(هشت نفر) تمرين تناوبي با شدت بالا (هشت نفر) و گروه كنترل (هشت نفر) تقسيم شدند. با استفاده از آزمون آستراند بر روي چرخ كارسنج Wmax و زمان رسيدن به خستگي آزمودني‌ها اندازهگيري‌و vo2max آن‌ها برآورد شد. براي تجزيه و تحليل داده ها ازنرم spss استفاده شد..نتايج: اين پژوهش نشان داد كه دو هفته تمرين ركاب‌زدن عملكرد هوازي را در گروه انسدادي افزايش مي‌دهد، و اين افزايش نسبت به گروه‌هاي بدون انسداد و كنترل معنادار بود .بحث و نتيجه گيري: تغييرات درون گروهي VO2max در گروه انسدادي و در گروه بدون انسداد معنا دار ولي در گروه كنترل بدون تغييربود. ضمنا نتايج گروه تمرين بدون انسداد نسبت به گروه كنترل نيز معنادار بود. تغييرات درون گروهي WMAX در گروه انسدادي و در گروه بدون انسداد معنادار ولي در گروه كنترل بدون تغييربود. ضمنا نتايج گروه تمرين بدون انسداد نسبت به گروه كنترل افزايش معناداري نشان نداد. تغييرات درون گروهي زمان رسيدن به خستگي در گروه انسدادي و در گروه بدون انسداد معنا دار ولي در گروه كنترل بدون تغيير بود.