تأثير تمرينات حس عمقي با حذف ورودي بينايي بر زمان تعادل ايستاده تك اندام دانش آموزان ناشنوا

مقدمه: هدف از اين مطالعه، بررسي تأثير تمرينات حس عمقي با حذف ورودي بينايي بر حس عمقي زانو، مچ پا و زمان تعادل ايستاده تك اندام دانش آموزان ناشنوا بود. روش شناسي: اين مطالعه از نوع نيمه تجربي بوده و شركت‌كنندگان آن شامل دانش آموزان ناشنوا (سن1.02±16.65) در شهرستان رشت بودند. مطالعه بر روي 20 نفر از دانش‌آموزاني كه داراي معيارهاي ورود به پژوهش بودند، به روش نمونه‌گيري در دسترس براي پژوهش انتخاب، و به ‌صورت تصادفي به دو گروه تجربي (10نفره) و كنترل (10 نفره) تقسيم شدند، انجام گرديد. در اين مطالعه براي اندازه‌گيري حس عمقي از دستگاه الكتروگونيا متر و براي اندازه‌گيري تعادل از آزمون عملكردي زمان ايستاده تك اندام تحت چهار شرايط حسي مختلف (شرط يك: ايستادن روي يك‌پا با چشمان باز، شرط دو: ايستادن رو يك‌پا با چشمان بسته، شرط سه: ايستادن روي يك‌پا با چشمان باز روي فوم، ايستادن روي يك‌پا با چشمان بسته روي فوم) استفاده شد. از نرم‌افزار spss نسخه 16، با استفاده از آزمون‌هاي آماري t وابسته و مستقل و با سطح معناداري (0.05 p) به‌ منظور تحليل داده‌ها استفاده شد. نتايج: يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه تمرينات حس عمقي با حذف ورودي بينايي در مقايسه با گروه كنترل، بر حس عمقي زانو (001 /0 ≥p) حس عمقي مچ پا (001/ 0≥p) و زمان ايستاده تك اندام دانش آموزان ناشنوا در شرط يك (03 /0≥p) و شرط دو (001 /0≥p) تأثير معناداري دارد. ولي بر زمان ايستاده تك اندام دانش آموزان ناشنوا در شرط سه (41/ 0≥p) و شرط چهار (22 /0≥p) تأثير معناداري ندارد. نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج پژوهش حاضر مي‌توان گفت كه تمرينات حس عمقي با حذف ورودي بينايي منجر به بهبود حس عمقي زانو، مچ پا و زمان تعادل ايستاده تك اندام دانش آموزان ناشنوا مي‌شود.