تمرينات عملكردي: تمريني موثر در بهبود تعادل و توانايي راه رفتن افراد سالمند

مقدمه: تعادل و توانايي راه رفتن به عنوان شاخص هايي براي تعيين ميزان استقلال افراد سالمند در فعاليت هاي روزمره به شمار مي روند. هدف پژوهش حاضر بررسي تاثير هشت هفته تمرين عملكردي بر روي تعادل ايستا، پويا و توانايي راه رفتن افراد سالمند سالم بود. روش شناسي: 30 مرد سالمند سالم (سن: 3±83/ 70 سال، وزن: 44 /2 ± 60/ 70 كيلوگرم، قد:28/ 2± 78 /1 متر) به صورت تصادفي در دو گروه تجربي و كنترل قرار گرفته و يك روز قبل از شروع تمرينات، توسط تست هاي شارپند رومبرگ (تعادل ايستا با چشمان باز و بسته)، زمان برخاستن و رفتن (تعادل پويا) و رساندن دست در حالت نشسته (S R) پيش آزمون به عمل آمد. آهنگ گام برداري و سرعت راه رفتن آزمودني ها نيز اندازه گيري و نسبت پايداري راه رفتن (GSR) آزمودني ها نيز محاسبه گرديد. پس از اتمام تمرينات (هشت هفته، سه جلسه در هفته) در همان محيط از دو گروه پس آزمون به عمل آمد. براي تحليل آماري اطلاعات از آزمون تحليل كواريانس در سطح معني داري 05/ 0≥P استفاده شد. نتايج: يافته ها نشان داد كه تمرينات عملكردي تاثير معني داري بر تعادل ايستا با چشمان باز، چشمان بسته و تعادل پويا دارد. ارزيابي توانايي راه رفتن نيز نشان دهنده تفاوت هاي معني دار قبل و بعد از دوره تمريني بود، به طوري كه سرعت راه رفتن به ميزان m/s0/2 افزايش يافت در حالي كه آهنگ گام برداري تفاوتي از خود نشان نداد. GSR، به ميزان 4 /0 گام در دقيقه كاهش يافت كه نشانگر الگوي پوياتر راه رفتن آزمودني ها مي باشد. نتايج تست S R نيز، cm2/1 افزايش يافت كه نشانگر انعطاف پذيري بهتر عضلات همسترينگ آزمودني هاي گروه تجربي مي باشد. بحث و نتيجه گيري: بهبود تعادل در اثر تمرينات عملكردي را مي توان به تاثير تمرينات مذكور در بهبود قدرت عضلات، دامنه حركتي مفاصل، كنترل عصبي حركات و عوامل رواني آزمودني ها نسبت داد، با اين وجود مطالعات تكميلي دراز مدت براي بررسي ماندگاري اثرات و پيامدهاي بلند مدت اين تمرينات ضروري است.