مقايسه تاثير 8 هفته تمرينات آبي در قسمت عميق و كم عمق استخر بر شاخص هاي تعادلي سالمندان

مقدمه: تا كنون تحقيقات مختلفي در زمينه بهبود تعادل سالمندان صورت گرفته است كه نتايج آنها عمدتا حاكي از ثمربخشي بهتر تمرينات آبي در مقايسه با تمرينات خشكي ميباشد(1, 2)؛ اين در حاليست كه تا كنون تاثير تمرين در عمقهاي مختلف آب مورد بررسي قرار نگرفته است و به نظر ميرسد براي رسيدن به حداكثر بهره وري لازم است تمرين در عمقي صورت بگيرد كه بيشترين تحريك را براي سيستم كنترل پاسچر سالمندان به ارمغان بياورد. بر اين اساس هدف از تحقيق حاضر بررسي و مقايسه تاثير 8 هفته تمرينات آبي در دو قسمت عميق و كم عمق و مقايسه نتايج آن با گروه كنترل ميباشد. روش شناسي: براي اين منظور تعداد 45 سالمند با ميانگين سني 3/12±64/50 سال، قد 98/73±168/6سانتيمتر و وزن 8/29±70/46 كيلوگرم بصورت هدفمند انتخاب و به شكل تصادفي در يكي از گروههاي سه گانه قرار گرفتند. جهت بررسي ريسك زمين خوردن آزمودنيها از مقياس تعادلي برگ (Berg Balance Scale) استفاده شد(3) و پس از مشاركت 8 هفته اي آزمودنيهاي گروه تجربي در تمرينات، تمامي شركت كنندگان مورد ارزيابي مجدد قرار گرفتند. نتايج: نتايج آزمون تحليل واريانس تركيبي نشان داد كه بين هر دو گروه تمرينات آبي نسبت به گروه كنترل اختلاف معني داري وجو دارد(05 /0≥P). نتايج همچنين حاكي از آن بود كه با وجود پيشرفت بهتري كه در نمرات تعادلي گروه كم عمق صورت گرفته است، بين نمرات دو گروه تمرينات آبي نسبت به هم اختلاف معني داري وجود ندارد(05 /0≤P). بحث و نتيجه گيري: به طور كلي به نظر ميرسد كه ارائه تمرينات پيشگيري از زمين خوردن سالمندان، چنانچه در قسمت كم عمق آب صورت بگيرد ميتواند با ايجاد شرايط زنجيره حركتي بسته(4, 5) منجر به بكارگيري بيشتر گيرنده-هاي حس عمقي و نيز تقويت هر چه بيشتر عضلات اندام تحتاني سالمندان شده و ريسك زمين خوردن را به شكل موثرتري در بين اين افراد كاهش دهد.