مقايسه اثر تمرينات با تخته تعادل و پيلاتس بر ترس از افتادن در زنان سالمند

مقدمه: سالمندي و افزايش سن موجب افزايش سقوط افراد مي شود.(1). هدف از تحقيق حاضر مقايسه اثر تمرينات با تخته تعادل و پيلاتس بر ترس از افتادن در زنان سالمند بود. روش شناسي: تحقيق حاضر به صورت پيش آزمون و پس آزمون و از نوع نيمه تجربي بود. بين كليه زنان سالمند شهر اصفهان، تعداد 36 نفر در سه گروه تجربي تمرينات تخته تعادل (14 نفر)، تمرينات پيلاتس (12 نفر) و تركيبي پيلاتس و تعادل (10 نفر) قرار گرفتند. گروه هاي تجربي به مدت 8 هفته پروتكل تركيبي مربوط به خود را انجام دادند. قبل و بعد از دوره تمريني، ترس از افتادن با استفاده از فرم بين المللي مقياس كارآمدي افتادن (FES-1) اندازه گيري شد. براي تجزيه و تحليل داده ها از آنوا با اندازه هاي تكراري و در سطح معناداري 05/ 0 استفاده شد. نتايج: گروه هاي تجربي تفاوت معني‌داري را در قبل و بعد از مداخله در فاكتور ترس از افتادن (05/ 0 P) نشان دادند. مقايسه داده‌هاي بين سه گروه در مورد ترس از افتادن تفاوت معني‌داري را در قبل و بعد از دوره تمرين نشان داد، به ‌طوري‌ كه ميزان بهبودي در گروه تجربي تمرينات تركيبي بيشتر از دو گروه ديگر بود. بحث و نتيجه گيري: يافته ها بيانگر موثر بودن تمرينات در سه گروه تجربي بود ولي ميزان بهبودي در گروه تجربي تمرينات تركيبي بيشتر از دو گروه ديگر بود، كه با نتايج تحقيق ليق و همكاران (2012)، همخواني دارد. بنابراين مي توان از اين پروتكل به عنوان يك روش توانبخشي مكمل در جهت بهبود تعادل ايستا و پوياي افراد سالمند در مراكز درماني استفاده نمود.