تاثير يك دوره تمرينات منتخب برايتونيك بر هماهنگي كودكان با اختلال اوتيسم

مقدمه: اوتيسم شايع ترين بيماري در طيف اختلالات نافذ رشدي است(گلد،2010) نقايص اجتماعي جز، ويژگي هاي اصلي اختلال اوتيسم است اما عملكرد حركتي نيز در اين كودكان غيرطبيعي ميباشد(باراك،2000). اجراي ماهرانه حركت، مستلزم سازمانبندي عضلات بدن فرد است، به طوري كه مهـارت اجـرا شده به هدف مورد نظر دست يابد(مگيل به نقل از حمايت طلب،1993). هدف تحقيق حاضر بررسي تاثير تمرينات برايتونيك بر هماهنگي دوسويه و هماهنگي اندامفوقاني كودكان داراي اختلال اوتيسم بود. روش شناسي: اين تحقيق از نوع نيمه تجربي و به لحاظ هدف كاربردي بود. جامعه آماري اين تحقيق را كليه كودكان داراي اختلال اتيسم مركز درماني پيشگامان اميد اروميه و نمونه آماري را 20 نفر از كودكان اين مركز( 9±2) تشكيل ميدادند كه نحوه نمونه گيري بصورت نمونه در دسترس بود. ازهردو گروه تجربي و كنترل، آزمون برونينكس-اوزرتسكي بعنوان پيش و پس آزمون بعمل آمد. جهت تجزيه و تحليل داده ها از روش آماري T همبسته و نرم افزار spss24 استفاده شد. نتايج: نتايج نشان داد تمرينات برايتونيك بر هماهنگي دو سويه و هماهنگي اندام فوقاني كودكان داراي اختلال اوتيسم تاثير مثبت معناداري داشته است. بحث و نتيجه گيري: نتايج تحقيق حاضر با يافته هاي تحقيقات سادات عمارتي و همكاران (1390) استاپلس و ريد(2010)، و ساباسو (2014) همخواني داشت. اغلب كودكان با نشانگان اوتيسم در حركات دوطرفه و اختلاف بين عملكرد اعضاي بالاتنه و پايين-تنه از خود الگوي ناقصي را نشان مي دهند كه به مشكلات هماهنگي حركتي منجر مي شود تمرين و تجربه بر هماهنگي اين افراد تأثير دارد و هرچه تمرين بيشتر باشد، هماهنگي افراد نيز بيشتر مي شود.