شيوع اضافه‌وزن و چاقي در دانشجويان دختر دانشگاه اروميه

مقدمه: شيوع چاقي و اضافه‌وزن به‌طور قابل‌توجهي در جهان در حال افزايش است. جامعه ايران نيز از اين قاعده مستثني نيست به‌طوري‌كه بر اساس گزارش‌ها بيش از۵۰ درصد جامعه ايران داراي اضافه‌وزن و چاقي هستند (Janghorbani،2007). باوجود روش‌هاي پيچيده و جديد امروزي ازجمله تصويربرداري براي تشخيص چاقي، اندازه‌گيري‌هاي ساده و ارزان‌قيمت تن‌سنجي از اهميت ويژه‌اي برخوردار هستند (Collings،2015). آنچه پرداختن به پژوهش حاضر را ضروري مي‌نمايد، نبود اطلاعات كافي در مورد وضعيت تركيب بدن به‌ويژه در قشر دانشجويان دختر مي‌باشد هدف از پژوهش حاضر، تعيين ميزان شيوع اضافه‌وزن و چاقي دانشجويان دختر دانشگاه اروميه بود. روش‌شناسي:روش پژوهش نيمه تجربي و با استفاده از اندازه‌گيري‌هاي آنتروپومتريك انجام گرفت. جامعه موردمطالعه، تمامي دانشجويان دختر ورودي ۹۵ شركت‌كننده در طرح سنجش مركز تندرستي و مشاوره ورزشي دانشگاه اروميه بودند. از جامعه آماري فوق تعداد ۲۶۲ دانشجو با دامنه سني ۲۱-۱۸ سال به‌صورت تصادفي انتخاب شدند. آزمودني‌ها ميانگين وزن ۸/ ۱ ± ۴۸/ ۵۷ كيلوگرم و قد ۲۶ /۵ ± ۱۶۲ سانتي‌مترداشتند. براي تعيين وضعيت شاخص‌هاي تن‌سنجي BMI)، WHR، (WHtR از مقادير استاندارد پيشنهادي WHO استفاده شد. جهت آناليز داده‌ها از نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۱ استفاده شد. نتايج:نتايج حاضر، حاكي از شيوع اضافه‌وزن و چاقي به ترتيب ۳۰/ ۱۰، ۵۸/ ۴ درصد مي‌باشد. ۱۹/۳۸ درصد آزمودني‌ها داراي WHR بالاتر از ۸ /۰ بودند كه نمايانگر چاقي شكمي مي‌باشد. از طرفي اندازه‌هاي مختلف شاخص‌هاي تن‌سنجي (WHtR، WHR، BMI) به ترتيب ۶ /۰ ± ۴۷/ ۰، ۶ /۰ ± ۸/ ۰، ۸۵/ ۳ ± ۸۳ /۲۱ بود كه همگي در دامنه طبيعي استانداردهاي ذكرشده توسط WHO قرار داشتند. بحث و نتيجه‌گيري:نتايج حاصل از اين تحقيق نشان داد، آزمودني‌ها ازنظر شاخص‌هاي تن‌سنجي دچار مشكل خاصي نبوده و خطرهاي وابسته به بهداشت آن‌ها را تهديد نمي‌كند. اين يافته‌ها مي‌تواند جهت برنامه‌ريزي ارتقاء وضعيت سلامتي، آمادگي بدني و تدوين سرفصل‌ دروس تربيت‌بدني دانشجويان بازخورد مناسبي به مسئولان و مربيان تربيت‌بدني ارائه نمايد تا در راستاي ارتقاء و حفظ آمادگي جسماني دانشجويان برنامه‌ريزي بهتر و اصولي‌تر انجام پذيرد.