تعيين اثر 8 هفته تمرين هوازي بر سطوح هورمون انسولين و فاكتور رشد شبه انسولين_1 در مردان مبتلا به ديابت نوع دو

مقدمه: تحقيقات نشان مي‌دهد فعاليت‌بدني و رژيم غذايي اصلي‌ترين عامل كنترل و جلوگيري از ديابت نوع 2 محسوب مي‌شوند. هدف تحقيق حاضر بررسي اثر 8 هفته تمرين هوازي بر سطوح هورمون انسولين و فاكتور رشد شبه انسولين_1 در مردان مبتلا به ديابت نوع دو بود. روش شناسي: روش تحقيق حاضر از نوع نيمه تجربي بوده، بدين منظور 24 مرد مبتلا به ديابت نوع 2 به طور تصادفي در دو گروه تمرين هوازي و شاهد تقسيم شدند. گروه تمرين 3 جلسه در هفته و به مدت 8 هفته به تمرين پرداختند، به طوري كه در 4 هفته اول با شدت 50 تا 55 درصد به مدت 15 دقيقه و 4 هفته دوم با 55 تا 60 درصد ضربان قلب بيشينه به مدت 20 دقيقه مي دويدند. قبل از شروع تمرين و 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمريني نمونه هاي خوني جمع آوري شدند. جهت تجزيه و تحليل داده ها از آزمون تي وابسته و مستقل و از نرم افزار 22SPSS استفاده شد. يافته ها: نتايج آزمون تي وابسته كاهش معني‌داري را در ميزان انسولين (043 /0=P) و همچنين افزايش معني داري را در مقادير IGF-1 (P=0/011)، نشان داد. همچنين نتايج آزمون تي مستقل كاهش معني‌داري را بين دو گروه تمرين و شاهد در ميزان انسولين (022/ 0=P) و افزايش معني‌داري در ميزان IGF-1 (P=0/013) بعد از دوره تحقيق نشان داد. بحث و نتيجه گيري: نتايج تحقيق حاضر نشان داد كه 8 هفته تمرين هوازي باعث كاهش معني‌دار در مقدار انسولين و افزايش معني دار IGF_1 بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 مي شود كه با نتايج توكماكيديس و همكاران و احمدي زاد و همكاران همخواني دارد. مي‌توان چنين نتيجه‌گيري كرد كه تمرين هوازي با تعديل ميزان انسولين باعث بهبود حساسيت انسوليني و كاهش مقاومت انسوليني مي‌شود. همچنين از آنجا كه بيماري ديابت نوع 2 باعث ضعيف شدن عملكرد محور GH/IGF_1 مي‌شود با تمرين ورزشي مي‌توان عملكرد اين محور را تقويت كرد.