تاثير پياده روي به صورت تداومي و تناوبي بر سطح قند خون ناشتا و كيفيت زندگي مردان سالمند

مقدمه: روند پيري يك واقعيت بيولوژيكي است كه عمدتا خارج از كنترل انسان هست. سالمندي از سن ۶۰ يا ۶۵ سالگي معادل سن بازنشستگي در كشور هاي توسعه يافته آغاز و شناخته شده است.پياده روي توانايي انجام كارها پشت سرهم و مستقل و توانايي در انجام فعاليت هاي سودمند و روزمره زندگي و خطر پذيرش خانه سالمندان و مرگ را پيش بيني كند. هدف اين پژوهش تعيين تاثير ۸ هفته پياده روي(تداومي و تناوبي) بر ميزان قند خون ناشتا و كيفيت زندگي است. روش شناسي: در اين تحقيق ۴۵ نفر آزمودني از بين سالمندان( ۵± ۶۱ سال) شهر تبريز انتخاب شد. آزمودني ها بصورت تصادفي به ۳ گروه با تعداد مساوي شامل؛ دوگروه تمرين و گروه شاهد تقسيم شدند. گروه هاي تمريني بمدت ۸ هفته پياده¬روي انجام دادند؛ در حالي كه گروه شاهد در طول دوره¬ پژوهش هيچ گونه فعاليت بدني منظم نداشت. دستگاه تست قند خون براي سنجش قند خون ناشتا و پرسشنامه كيفيت زندگي ۲۶ سوالي براي سنجش سطح كيفيت زندگي استفاده شد. از آزمون t همبسته براي تعيين تفاوتها در درون گروه ها قبل و بعد از تمرين و از آزمون آناليز واريانس يك راهه در بين گروه ها استفاده گرديد كه در صورت معني داري از تست تعقيبي توكي استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه انجام هشت هفته پياده روي با سرعت متغير و ثابت بر سطح قند خون ناشتا و كيفيت زندگي سالمندان تاثير معنيداري داشت. همچنين نتايج آزمون در مورد اختلاف ميانگين مقادير پيش آزمون و پس آزمون كيفيت زندگي و قند خون ناشتاي سالمندان، نشان داد كه در متغير هاي اندازه گيري شده، در گروه هاي مختلف تمرين و شاهد به جز در وضعيت اجتماعي كيفيت زندگي اختلاف معني داري وجود داشت. نتيجه¬گيري: طبق يافته¬هاي تحقيق سطح قندخون تا حدود چشمگيري كاهش يافته و كيفيت زندگي بهبود مي¬يابد. يافته¬هاي پژوهش مؤيد آنست كه با انجام فعاليتهاي متناسب با سن و با درنظر گرفتن ويژگيهاي تمريني مي¬توان از آثار نامطلوب سالمندي جلوگيري به عمل آورد.