بررسي تاثير تمرين هوازي بر پيشگيري و يا كاهش روند بيماري آلزايمر

آلزايمر يك بيماري تخريب كننده عصبي است كه با اختلال حافظه و عملكرد شناختي همراه است. يكي از عواملي كه خطر ابتلا به AD را افزايش مي دهد مقاومت به انسولين و IGF-1 است، شرايطي كه درآن سلول هاي بدن پاسخ مناسبي به انسولين نمي دهند. بتا-آميلوييد به عنوان يك تخريب كننده مهم اعصاب در نتيجه ي مقاومت به انسولين افزايش مي يابد. كوچك شدن هيپوكامپ در اواخر بزرگسالي امري اجتناب ناپذيراست كه مي توان با تمرينات هوازي با شدت متوسط اين روند را كاهش داد. تحقيقات نشان داده اند كه تاثير تمرينات هوازي بر افزايش حجم قسمت جلويي هيپوكامپ كه شامل Dentate Gyrus مي باشد و در تكثير سلولي و حافظه نقش دارد، نسبت به قسمت پشتي بيشتر بوده است. اين تمرينات همچنين BDNF را كه در تغييرات حجم هيپوكامپ موثر است افزايش مي دهند. در پايان برخي محققان به اين نتيجه رسيده اند كه اصطلاح (ديابت نوع3) نشان مي دهد AD شكلي از ديابت مي باشد كه به طور انتخابي مغز را درگير مي كند و داراي ويژگي هاي مولكولي و بيوشيميايي است كه با T1DMوT2DM همپوشاني دارد. در راستاي تحقيقات انجام شده نتيجه مي گيريم افزايش آمادگي قلبي- تنفسي با كاهش آتروفي مغز در AD همراه است.