مقايسه دو برنامه تمريني حس عمقي و ثبات مركزي بر تعادل دانش آموزان ناشنوا

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر مقايسه دو برنامه تمريني حس عمقي و ثبات مركزي بر تعادل دانش آموزان ناشنوا بود. روش‌شناسي: اين مطالعه از نوع نيمه تجربي بوده و شركت‌كنندگان آن شامل دانش آموزان ناشنوا (با دامنه سني 15 تا 18 سال)، در شهرستان رشت بودند. مطالعه بر روي 30 نفر از دانش‌آموزاني كه داراي معيارهاي ورود به پژوهش بودند، به روش نمونه‌گيري در دسترس براي پژوهش انتخاب، و به‌صورت تصادفي به دو گروه تجربي (10نفره) و يك گروه كنترل (10 نفرِ) تقسيم شدند. گروه تجربي اول تمرينات حس عمقي و گروه تجربي دوم تمرينات ثبات مركزي را به مدت 8 هفته انجام دادند؛ در اين مدت گروه كنترل هيچ‌گونه برنامه تمريني را دريافت نكردند. از تست BESS براي اندازه‌گيري تعادل ايستا و از تست Y براي اندازه‌گيري تعادل پويا استفاده شد. براي بررسي نرمال بودن داده‌ها از آزمون شايپروويلك و براي بررسي فرضيه‌هاي پژوهش از آزمون t وابسته و آزمون آنوا (ANOVA)، استفاده گرديد. داده‌ها با استفاده نرم‌افزار SPSS (نسخه 22) در سطح معناداري (05/ 0≥p) مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفتند. نتايج: نتايج آزمون t وابسته در گروه تمرينات حس عمقي و تمرينات ثبات مركزي، تفاوت معناداري را در تعادل ايستا و پويا بين قبل و بعد از تمرينات، نشان داد (005 /0≥p)؛ اما در گروه كنترل تفاوت معناداري مشاهده نشد. همچنين مقايسه پس‌آزمون تعادل ايستا و پويا در گروه‌ها نشان داد كه گروه تمرينات حس عمقي نسبت به گروه تمرينات ثبات مركزي بهبودي بيشتري در تعادل ايستا و پويا داشتند (001 /0≥p). نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد كه براي بهبود تعادل ناشنوايان، تمرينات حس عمقي مؤثرتر از تمرينات ثبات مركزي عمل مي‌كند. ازاين‌رو متخصصان و مربيان تربيت بدني براي بهبود مؤثرتر تعادل دانش آموزان مي‌توانند از تمرينات حس عمقي بهره ببرند.