تأثير درجات مختلف بازخورد خودكنترلي بر فعاليت زمانبندي نسبي در بچه هاي DCD

مقدمه: با وجود تحقيقات انجام شده در ارتباط با تاثير بازخورد خود كنترلي بر يادگيري مهارتهاي حركتي (براي مثال وولف و ديگران 2005، چيوياكوسكي و ولف 2005) و تائيد سودمندي اين نوع بازخورد، تحقيقات براي توضيح دلايل اين سودمندي و شناخت شرايط بهينه براي افزايش اين سودمندي همچنان ادامه دارد. هدف از انجام اين پژوهش تاثير درجات مختلف بازخورد خودكنترلي بر يك فعاليت زمانبندي نسبي در بچه هاي DCD بود. روش شناسي: 44 نفر از اين بچه ها به صورت تصادفي در 4 گروه با درجات خودكنترلي 0%، 50%، 100% و گروه كنترل(12-9سال) با طرح پيش آزمون، اكتساب و پس آزمون قرار گرفتند. در اين تحقيق شركت كنندگان در يك تكليف زمانبندي با انگشت سبابه دست راست به ترتيب دكمه هاي 4-8-6و2 بخش شماره اي صفحه كليد كامپيوتر را فشار مي-دادند. هدف اين بود كه فاصلۀ زماني بين فشردن كليدها به ترتيب 300-600و450 هزارم ثانيه باشد، خطاي حركت مجموع تفاوت مطلق بين زمان حركت هدف و زمان حركت و زمان حركت واقعي در هر بخش، بود. در مرحله انتقال زمان مطلق(زمان كل را 5 /1 برابر كرديم) تغيير يافت. آزمون هاي يادداري و انتقال روز بعد بود. تجزيه و تحليل داده ها به روش Tهمبسته و تحليل واريانس يكراهه صورت گرفت. نتايج: نتايج تحقيق نشان داد عملكرد همه گروه ها بجز گروه كنترل (بدون بازخورد) در مرحله اكتساب، عملكرد همه گروه ها بجز گروه 0% خودكنترلي و گروه كنترل (بدون بازخورد) در مرحله يادداري، عملكرد همه گروه ها جز گروه 100% خودكنترلي باعث بهبود در مرحله انتقال شده است. همچنين نتايج تحقيق نشان داد كه گروه ها با درجات مختلف بازخورد خودكنترلي با گروه كنترل در مرحله اكتساب و يادداري تكليف زمانبندي نسبي تفاوت معناداري دارند. اما در مرحلۀ انتقال تفاوت معناداري وجود نداشت. بحث و نتيجه گيري: همان گونه كه واتكينز(1984)پيشنهاد داد، اگر افراد اطمينان داشته باشند كه محيط تمرين تحت كنترل آنهاست، پردازش اطلاعات عميق تر صورت مي گيرد. در مرحله تمرين، اطمينان از اينكه محيط يادگيري تحت كنترل فرد است منجر به اطمينان فراگير نسبت به توانايي اجراي تكليف و بنابراين تسهيل يادگيري مي گردد(زيمرمن، بونر و كواچ 1996).