ديالكتيك ادبيات، معماري و نجوم، در بازشناسي فضاهاي بينابيني معماري معاصر

Dialectics of Literature, Architecture and Astronomy, in the Recognition of the Inbetwin Spaces of Contemporary Architecture

با توجه به ماهيت بينابيني عصر حاضر، جهت بررسي فضاهاي بينابيني معاصر، تاكيد بر مفاهيم بينابيني ضروري به نظر مي رسد. از آنجايي كه مفاهيم بينابيني مورد تاكيد بررسي هاي اخير، چند ديسيپليني و به شدت وامدار از مفاهيم بينامتنيت در ادبيات است؛ هدف تحقيق بازخواني فضاهاي بينابيني معاصر ايران(تاكيد بر دوره ي پهلوي تا كنون) توسط ديسيپلين هنر ادبيات مي باشد. با در نظر گرفتن، نقش اساسي فضاهاي بينابيني در خوانش محيطي و دگرديسي اساسي رخ داده در فضاهاي بينابيني از فضاهاي با هژموني تك مركزي و سلسله مراتبي با مرزهاي روشن به فضاهايي چند مركزي و غير سلسله مراتبي و فاقد مرز، سوال اصلي مورد طرح در اين باب اين است كه فضاي بينابيني پاسخگو به عصر حاضر، چگونه فضايي مي تواند باشد؟ فرضيه ي تحقيق بر اين باور است كه فضاهاي بينابيني عصر حاضر و افق پيش روي اين فضاها در آينده ، قابل تطبيق با مفهوم سياهچاله ها در علم نجوم و فيزيك كوانتم است. به همين جهت در ادامه ي روند پژوهش جهت بازشناسي ديالكتيك ميان بيرون و درون در معماري معاصر از ديالكتيك ميان هنر ادبيات، هنر معماري و علم نجوم بهره گرفته شده است. روش تحقيق هرمنوتيك، توصيفي- تحليلي و مبتني بر اسناد كتابخانه اي مي باشد. نتيجه ي تحقيق، فضاهاي بينابيني كارآمد عصر حاضر را ، مراكز نيرومند، با نظم غير خطي و نيروي گرانش بالا ، جهت جذب مخاطب و هم ارز با مفاهيم مطرح شده در باب سياهچاله ها در علم نجوم معرفي مي نمايد. كلمات كليدي: فضاي بينابيني، ادبيات، بينامتنيت ، سياهچاله ها، فضاي صفر