ارتباط بين پايداري خاكدانه ها و برخي از ويژگي هاي خاك و اقليم

پايداري خاكدانه هاي خاك يكي از مهم ترين خصوصيات فيزيكي خاك است. بسياري از عوامل و ويژگي هاي ذاتي خاك، بر پايداري خاكدانه ها اثر دارند. اين پژوهش با هدف شناخت مهم ترين عوامل موثر بر پايداري ساختمان خاك هاي سطحي در چهار منطقه با اقليم متفاوت (شامل؛ استان زنجان با اقليم نيمه خشك فرا سرد، استان قزوين با اقليم نيمه خشك سرد، استان گيلان با اقليم معتدل مرطوب خزري و استان اردبيل با اقليم سرد كوهستاني) انجام شد.20 نمونه مركب خاك از عمق 30-0 سانتي متري جمع آوري گرديد. برخي از ويژگي هاي فيزيكي و شيميايي خاك با استفاده از روش هاي رايج آزمايشگاهي اندازه گيري شد. براي ارزيابي پايداري خاكدانه ها از روش الك تر استفاده شد كه نتايج آن با شاخص ميانگين وزني قطر (MWD) خاكدانه ها بيان گرديد. براساس نتايج حاصل از همبستگي بين شاخص پايداري ساختمان و ويژگي-هاي خاك؛ مقدار ماده آلي، درصد رس و ظرفيت تبادل كاتيوني از مهم ترين عوامل در تشكيل و پايداري خاكدانه ها در همه مناطق بوده و درصد سديم تبادلي و شوري خاك از جمله عوامل مهم مخرب خاكدانه ها در همه مناطق به شمار مي روند. به طور كلي ساختمان خاك هاي مناطق نيمه خشك استان هاي زنجان و قزوين نسبت به مناطق مرطوب و سرد كوهستاني استان هاي گيلان و اردبيل، ناپايدار و فرسايش پذير هستند.