ايجاد ساختارهاي نظامي مجازي راهكاري براي افزايش بهره‌وري در بخش دفاعي

پويايي، عدم قطعيت و پيچيدگي فزاينده محيط‌هاي دفاعي سبب دگرگوني در پيكره‌بندي سازمان‌هاي دفاعي نوين (شامل سازمان‌هاي ميدان نبرد و سازمان‌هاي پشتيباني‌كننده نبرد) گرديده و عوامل مؤثر بر بهره‌وري در اين سازمان‌ها را دچار تحول كرده است. ساختار سازمان‌هاي مجازي، انعطاف‌پذير و دائماً در حال تغيير بوده و محدوده مشخصي ندارد. اين سازمان‌ها داراي شبكه‌اي موقت از واحدها و سازمان‌هاي مستقل بوده كه به‌وسيله فناوري اطلاعات به يكديگر پيوند خورده و قدرت مي‌يابند تا از فرصت‌هاي جديد نهايت بهره را ببرند. در اين مقاله تلاش شده است با روش توصيفي تحليلي و طي فرآيند تبيين نظري با روش كتابخانه‌اي و اسنادي به مفهوم شناسي موضوع و قابليت‌هاي موجود در سازمانهاي مجازي بپردازد. بهره‌مندي از قابليت ها و توانمندي هاي سازمان نظامي مجازي و باز توزيع اختيارات براي افزايش بهره‌وري در سازمان‌هاي دفاعي از راه‌كارهاي اشاره‌شده در اين مقاله است. نتايج مقاله حاكي از اين است كه دستيابي به چنين دستاوردي نياز به مجموعه‌اي از توانمندي‌هاي جديد دارد تا عوامل اساسي اين تغيير مانند عناصر شناختي، سازماني و فني در سازمانهاي نظامي مجازي را به روش يكپارچه‌ در دست‌گيرند.