انسان جديد در خيابان:(مطالعه ي موردي شهرك دولت آباد واقع در شهر كرمانشاه)

مقاله ي حاضر تحقيقي است در مورد تأثير بازارچه ي پارچه فروشان در شهرك دولت آباد و رشد آن بر زندگي روزمره ي افراد شهرك كه از منظر رويكرد مطالعات فرهنگي با استفاده از نظريه ي ميشل دوسرتو در مورد خوانشي كه خود جمعيت از متن شهر دارند با روش مشاهده و گفتگوهاي سازمان نيافته انجام شده. يافته ها نشان مي دهد كه شكل گيري اين بازارچه خودجوش و برآمده از دل زندگي روزمره است و زندگي روزمره و اعمال جمعيت، تحت تاثير نظم سراسر بين و انفعال كامل سوژه ها نيست. خوانش جمعيت از شهرك، به طور مثال استفاده مكرر از بخشي از خيابان اصلي و بي توجهي به بخش ديگر آن ، نشان دهنده اعمال قدرت مردم بر نظمي است كه طراحان ذهني در ذهن دارند. جمعيت شهرك براساس خاطرات، رابطه ها و اتفاقاتي كه تبديل به حافظه جمعي براي مردم شهرك شده است از محيط شهري آن استفاده مي كنند. به تعبير ميشل دوسرتو درمقابل استراتژي هاي اعمال شده، جمعيت نيز از تاكتيك هاي خاص خود استفاده مي كنند. اين همان مسائلي است كه نقطه كور بيشتر برنامه ها و طرح هاي جامع شهري است. اين بازارچه يكي از معدود بازارچه هايي است كه به مرور و به دست خود مردم ساخته شده است و اكنون يكي از بازراچه هايي است كه حيات شهري در آن جريان دارد. حضور اين بازارچه تنها مفر نفس كشيدن براي اين شهرك است. وجود اين بازارچه باعث ارتباط مردم شهرك با شهرك هاي ديگر شهر است كه آن را از حالت منفك و جزيره اي بودن خارج مي كند. همچنين بازارچه بتاعث حضور خيل عظيمي از خود جمعيت شهرك و از جمعيت شهرك هاي اطراف در قالب پرسه زناني فعال مي شود. همين مسائل اين شهرك را به يكي از زنده ترين شهرك هاي شهر تبديل مي كند.