چشم اندازي بر تفكر كودكان و هندسه

هندسه به عنوان بخشي از رياضي، يكي از درس هاي مهم ، پرجاذبه و شيرين دوران تحصيل است. اما براي برخي مشكل و مخاطره آميز مي شود. اين دانش آموزان ممكن است دچارسردرگمي شوند و مسائل مربوط را ناملموس تلقي كنند. تشخيص هندسه به عنوان يك مهارت پايه اي رياضي، دربرنامه ي درسي رياضي بسياري ازكشورها در سال هاي اخير، مورد تاكيد قرارگرفته است. بنابراين، چگونگي تفكرهندسي و آموزش هندسه ،دربرنامه ي درسي رياضي مدرسه اي، از جايگاه ويژه اي برخوردار است. (ريحاني ، 1384). هيچ زمينه ي ويژه اي دربرنامه ي درسي رياضي مدرسه اي به اندازه ي هندسه كه آموزش آن طي سي سال اخير دچار تحول كلي شده ،توجه ي رياضيدانان را برنمي انگيزد. بدين جهت، توسعه ي سطوح تفكرهندسي دانش آموزان، يكي از اهداف اساسي آموزش رياضيات مي باشد. (رفيع پور، 1385). اين مقاله، سيستمي از سطوح تفكر در هندسه را فرمول بندي و بر روي يك تجربه تدريس به جهت بالا بردن سطح تفكر دانش آموزان تمركز مي كند. همچنين نشان مي دهد براي آگاه شدن از دانش دريك پديده، نياز به طي مراحل تفكر متفاوتي است. در هر مرحله از تفكر ، زبان ويژه اي وجود دارد. در هر مرحله از تفكر كه دانش آموز قرار دارد، در همان مرحله كار كنيم. تدريس نبايد با عجله پيش رود، منجر به بدفهمي يا يادگيري نامطلوب مي شود. يادگيري هندسه يك فرايند ناپيوسته است كه توسط سطوح متفاوت كيفي ، دسته بندي و مشخصه برداري مي شود. مثلا از سطح بصري تا سطح تجزيه و تحليل، انتزاع و اثبات پيش مي رود. اين تئوري ، تحقيقات در زمينه يادگيري و تدريس هندسه را توسعه و عمق بخشيده است. تفكر خلاقانه را درحوزه هاي آموزشي حتي غير مرتبط با هندسه ،القاء مي كند. به مدرسين و محققين يك مدل ارائه مي دهد كه درك سطوح تفكر مبتني بر مفهوم را بيان مي كند.