وحدت عامل پيشرفت علمي و فرهنگي جامعه

آنچه كه جامعه ي اسلامي يك كشور را با جوامع اسلامي كشورهاي ديگر پيوند مي دهد، مشتركات عقيدتي، ديني و فرهنگي است. هدف از اين مقاله بيان ارزش ها و اشتراكات جوامع اسلامي و راهكارهاي تقويت آن ها براي رسيدن به پيشرفت و تعالي است. اساس كار مطالعه ي منابع علمي و پژوهشي و كتب مذهبي قرآن و نهج البلاغه بوده است. براساس يافته هاي علمي، مسلمانان كشورهاي اسلامي با اتّكا به پشتوانه هاي قدرتمند توحيد، قرآن و نبوّت مي توانند در عرصه ي جهاني به اتّحاد و انسجام بي مانند برسند و با تبادل فرهنگي و برگزاري نشست هاي علمي، به توفيقات بيشتري در عرصه هاي مختلف پيشرفت نايل آيند. تقويت فطرت خداجويي از طريق مراجعه به قرآن و سيرهي نبوي و مطالعه ي زندگاني و گفتار اهل بيت عصمت و طهارت (ع) جامعه ي اسلامي ما را به امنيّت و توانمندي معنوي مي رساند. در كنار آن ها، واجبات ديني مانند نماز جمعه، امر به معروف و نهي از منكر و الهام گرفتن از فرهنگ ماندگار عاشورا ما را بيشتر به وحدت و پيشرفت كه مورد نظر خدا و رسول (ص) است مي رساند. رفع تعصّبات قومي و قبيله اي و گرايش به وفاق و همدليِ بيشتر با همه ي نژادها و اقوام مسلمان، و دوري از تفرقه و تبعيض و گسترش عدالت و مهرورزي ما را در طريق اتّحاد و همدلي به توانمندي هاي قابل توجّهي خواهد رساند. توجه به داشته هاي معنوي و دوري از فرهنگ مخرّب غرب و مقابله با تهاجم فرهنگي، موانع اتّحادِ ملت هاي مسلمان را برطرف مي كند. كشورهاي اسلامي براي تقويت مناسبات فرهنگي بايد جبهه ي متّحد عليه دشمنان خارجي اتّخاذ كنند و با عوامل تفرقه افكن داخلي و خارجي با جديّت مقابله نمايند.