توان‌سنجي در بخش توسعه كشاورزي با رويكرد الگوي آمايشي به پيشرفت؛ مورد مطالعه: شهرستان‌هاي استان زنجان

عدم توجه به قابليت هاي مناطق در برنامه هاي توسعه، موجب هدررفت سرمايه ها و تضعيف منابع محيطي مناطق در آينده مي گردد. توانسنجي و آمايش، توانمندي هاي محيطي مناطق را شناسايي و با توجه به قابليت هاي آن، توسعه اي مناسب براي مناطق فراهم مي آورد. هدف ازتحقيق، تبيين و مشخص كردن مستعدترين مناطق براي كشاورزي(گندم وجو) و تبيين مناطق به لحاظ برخورداري از شاخص هاي توسعه كشاورزي است. بدين ترتيب بنابر ماهيت، اين تحقيق كاربردي بوده و گردآوري اطلاعات آن به صورت كتابخانه اي و استفاده از منابع اطلاعاتي انجام گرفت. همچنين جامعه آماري اين تحقيق شامل شهرستان هاي استان زنجان بوده و در روش كار نيز از رابطه ي توان سنجي اراضي كشاورزي و تكنيك تاپسيس استفاده گرديد. نتايج تحقيق نشان داد كه شهرستان هاي خرمدره و طارم به لحاظ توان سنجي در كشت گندم و جو مناسب ترين شهرستان ها بوده اند. همچنين شهرستان هاي زنجان و خدابنده برخوردارترين و توسعه يافته ترين شهرستان ها به لحاظ شاخص هاي توسعه كشاورزي در تكنيك تاپسيس ارزيابي شدند. بدين ترتيب با توجه به اينكه شهرستان هاي خرمدره و طارم، قابليت هاي كشاورزي مناسبي را در كشت گندم و جو دارند، و در مقابل اين شهرستان ها به لحاظ برخورداري از شاخص هاي توسعه كشاورزي در وضعيت مناسبي قرار ندارند، لذا مي بايست در برنامه ريزي هاي توسعه و سرمايه گذاري هاي كشاورزي توجه ويژه اي به اين شهرستان ها داشت.