دموكراسي ايراني-اسلامي (راهبردي براي توسعه و پيشرفت ايران)

ايجاد عدالت و برابري انسانها در جوامع مختلف، همواره از چالش هاي اصلي حكومتها و ملتها بوده است. نظام هاي گوناگون در سير تاريخ، سعي در ايجاد عدالت و برابري، ميان مردم را داشته اند، لذا مبحث حقوق ملتها و مردم سالاري ريشه در تاريخ گذشته بشريت دارد. در عصر جهاني شدن كه دانش و تكنولوژي، پارادايم حاكم در جهان گيتي است، مقوله دموكراسي ابعاد تازه اي پيدا كرده است. اصولاً كشوري بستر توسعه را بهتر طي خواهد كرد، كه به زير بناي لازم و اساسي از دموكراسي رسيده باشد. يكي از كشورها و ملتهاي كهن، ايران مي باشد كه دموكراسي در سير تاريخ آن، با فراز و نشيب فراواني مواجه بوده است و حكومتهاي آن، هريك به نوبه اي، حرف از دموكراسي يا اجراي آن را بيان كرده اند. آنچه مسلم است با توجه به شرايط خاص ايران، بايد دموكراسي شكل گرفته در اين جامعه، با بنيان ها و موازين كلي آن، مطابقت داشته باشد، تا زمينه را براي وحدت و توسعه ملي فراهم كند. لذا تحقيق حاضر با استفاده از مطالعات كتابخانه اي و روش توصيفي-تحليلي، به دنبال تشريح اين مسئله است كه كدام نوع و الگو دموكراسي براي ايران، مناسبتر است و اينكه جايگاه دموكراسي در ايران، به چه صورتي است. استدلال محقق و يافته هاي پژوهش، بيانگر اين نكته است كه بهترين شكل دموكراسي براي ايران، آن دموكراسي است كه با اتكاي بر معيارها و الگوهاي ايراني - اسلامي ايجاد شده باشد و ناشي از استعداد و ظرفيت هاي داخلي بوده و درونزا و بومي باشد.