جايگاه اخلاق در توسعه كشاورزي

قدمت كشاورزي تقريباً همزمان با حيات آدمي است. بشر از زماني كه دانه‌ها را شناخت و آموخت كه با كشت دانه مي‌تواند غذاي خويش را تأمين كند و حيات خويش را تضمين كند، به حاشيه رودخانه‌ها و چشمه‌سارها كوچ كرد و كشاورزي را آغاز نمود. اما الزام اخلاق در كشاورزي ابتدا در اديان آسماني مطرح شده است. اما امروزه نگراني‌هاي فراواني پيرامون بحران‌هاي زيست‌ محيطي به‌ويژه بحران‌هاي تخريب ناشي از فعاليت‌هاي غير مسوولانه كشاورزي زندگي بشر را تهديد كرده و حيات كره‌ي خاكي را به مخاطره انداخته است. اثرات و پيامدهاي تخريب محيط زيست توسط فعاليت‌هاي كشاورزي و كشاورزان دامنه‌ي وسيعي از فعاليت‌هاي خاكي، آب و هوايي، حيواني، گياهي و حتي غذايي را در بر مي‌گيرد تا آنجا كه بسياري از محققين بر اين باورند كه ريشه‌ي اين تخريب‌ها و نابهنجاري‌هاي زيست محيطي در تنزل اخلاق به ويژه اخلاق زيست محيطي در بهره برداران و توليدكنندگان است و در كشاورزي به سبب شرايط خاص خود نمي‌توان همانند ديگر حرفه‌ها نظارت كامل و دقيق بيروني داشت بنابراين بهترين ناظر بر اعمال و رفتار كشاورز در امور كشاورزي باطن وجدان و باورهاي دروني كشاورزان است. امروزه مشكلات كشاورزي به حدي رسيده است كه در بسياري از كشورهاي توسعه يافته، مسائل اخلاقي برتمام مراحل صنعت كشاورزي سايه انداخته است لذا در اين مقاله كتابخانه اي به بررسي اهميت و ضرورت اخلاق در فرايند توسعه كشاورزي پرداخته شده و در پايان با ذكر مصاديقي به اجراي عملي اصول اخلاقي در حين فعاليت‌هاي كشاورزي تأكيد شده است.