ضرورت تحول علوم انساني به موازات پيشرفت

علوم انساني در ايران با قدمتي بسيار طولاني و انباشت مجموعه‌اي بسيط از دانش و تجربه، يكي از زمينه‌هاي مهم براي رفع معضلات اجتماعي، سياسي، اقتصادي و فرهنگي الگوي اسلامي ايراني پيشرفت محسوب مي‌شود. علوم انساني با شموليت بسيار وسيع از اقتصاد، فرهنگ، تاريخ، جغرافيا، ادبيات، زبانشناسي، سياست و علوم اجتماعي ميتوانست نه تنها معضلات اجتماعي –فرهنگي پيشرفت را از بين ببرد، بلكه ميتوانست بستر ساز پيشرفت الگو اسلامي –ايراني در جامعه باشد. در واقع فقدان امكان گفتگومندي ميان نظريات علوم انساني با بستر اجتماعي، اقتصادي، فرهنگي و سياسي ايران از مهمترين موانع در بازانديشي براي بهروزي مردم و توليد مناسبات فرهنگي-ذهني پيشرفت در جامعه ايران شد. بر اساس تباين مذكور ميان حوزه دانشگاهي و بستر اجتماعي، علوم انساني در شاخه هاي متعدد فاقد دستاورد چشمگير براي پيشرفت بود. در همين راستا تحول يا چرخش علوم انساني از دو جهت اساسي است. يكي چرخش براي بسط روش شناسي هاي جديد كه امكان بسط و توليد نظريات ميان برد و كيفي را فراهم ميكند. دوم، گفتگو و توليد دانش بومي در ايران كه با نگاهي به اينده و رو به جلو به پيشرفت بيانديشد. در اين راستا، به بررسي وضعيت علوم انساني در ايران با تمركز بر متون علوم سياسي ميپردازيم . در اين مقاله نگارندگان ، فقدان تلاش براي تحول اجتماعي و انساني را در در سه حوزه اينهماني بستر ايراني و غربي، فقدان پيشرفت در ارائه دانش ميان رشته اي و ضعف در روش(شناسي) جستجو ميكند كه در مجموع موجب بسط و گسترش پوزيتويسم در علوم انساني شده است.