رزق و روزي از منظر اسلام

«رزق و روزي» به معناي عطا و بخشش هميشگي است كه از آن منتفع مي شوند، خواه مادي باشد، خواه معنوي. رزق از جهتي به دو قسم تقسيم ميشود، رزقي كه تو آن را مي جويي و رزقي كه آن تو را مي جويد. به رزقي كه آن تو را مي جويد، رزق طالب گويند؛ كه نياز به تلاش ندارد. به رزقي كه تو آن را مي جويي، رزق مطلوب گويند؛ كه شرط رسيدن به آن تلاش و كوشش است. درنتيجه، اكثر روزي ها با كار و تلاش ارتباط دارند. انسان هر اندازه كه تلاش كند به همان اندازه روزي بدست مي آورد؛ اما بعضاً مشاهده مي شود كه افراد تلاش فراوان ميكنند ولي رزق كافي بدست نمي اورند و از طرفي افرادي هستند كه تلاشي نميكنند ولي ثروت هاي هنگفتي بدست مي اورند! چگونه ميشود كه انسان به اندازه تلاشش روزي كسب نميكند؟ با مرور متون ديني مشخص شد كه عواملي وجود دارند كه نظم و قاعده در دنيا را برهم ميزنند تا نسبت روزي و تلاش با هم برابر نشوند. از جمله اين عوامل: تنبلي ها، امتحانات خدا، ظلم ظالمان، اسراف، گناه امت و غيره است. دين اسلام، انسان را به كار و تلاش توصيه كرده است. تلاش شرط لازم براي رسيدن به ارزاق است ولي شرط كافي نيست؛ چرا كه، قبض و بسط روزي دست خدا است. كسب روزي، ذهن انسان را به سمت توليد و مصرف ميبرد. با مرور زندگي معصومين مشخص شد كه شيوه ي فعاليت اقتصادي انها توليد حداكثري و مصرف حداقلي بوده است.