تحليل اثرات حس تعلق مكاني بر مشاركت مردم در بهسازي بافت فرسوده شهري (مطالعه موردي: شهر بجنورد)

محلات قديمي شهرها به عنوان بخشي از گذشته آن بوده كه طي زمان و تحت تاثير جريانات طبيعي، اجتماعي و اقتصادي به‌تدريج دچار تغيير و فرسودگي گرديده و ضرورت بهسازي آنها در طول زمان احساس گرديده است. در بين دارايي‌هاي يك اجتماع، سرمايه اجتماعي و تعلق مكاني از اهميت خاصي برخوردار است و مي‌تواند محرك توسعه محله يا شهر باشد. زيرا اين دو دارايي باعث مي‌شود افراد، ساير سرمايه‌ها از جمله سرمايه‌هاي فكري و مالي خود را جهت ترقي محيط زندگي شان وارد عرصه كنند. از اينرو در اين تحقيق سعي شده است ميزان حس تعلق مكاني، سرمايه اجتماعي و مشاركت شهروندان در محلات قديمي و فرسوده شهر بجنورد مورد سنجش قرار گيرد و نقش اين متغيرها بر ميزان مشاركت ساكنان در توسعه محلات خود مورد تحليل قرار گيرد. تحقيق حاضر به لحاظ هدف از نوع كاربردي بوده و از نظر متدلوژي توصيفي- تحليلي است كه از روش‌هاي اسنادي و ميداني براي گردآوري داده‌ها استفاده شده است. جامعه آماري شامل 1026 سرپرست خانوارهاي محلات قديمي شهر بجنورد بوده كه با توجه به فرمول كوكران تعداد 100 نفر بعنوان حجم نمونه تعيين گرديد. نتايج تحقيق حاكي از آن است كه سرمايه اجتماعي و حس تعلق مكاني در محلات قديمي و فرسوده شهر بجنورد كمي بالاتر از حد متوسط آماري بوده است. به طوري كه، اين دو متغير تاثير معنا‌داري بر ميزان مشاركت ساكنان در برنامه‌هاي بهسازي محلات شهري دارد.