مفهوم فاصله قابل ادراك براي نابينايان

معماري فضاي لايتناهي و زمان بي انتها را براي درك شدن توسط انسان تحت سلطه ميگيرد.درك انسان از اين فرايند وابستگي تام به ابزار ادراك وي از فضا دارد. در اين ميان حركت به عنوان ابزاري براي درك فضاشناخته شده است.معماري مديون خلق فضا و درك فضا مديون حركت است.زماني كه فرد جهت ادرك فضا از نقطه اي به نقطه ديگر حركت ميكند مفهوم فاصله نمايان ميشود.اينكه چه مسافتي بايد طي شود تا فرد از يك نقطه به نفطه ديگر برسد و يا چه فاصله اي را بايد طي كند تا فضا را درك كند همگي برگرفته از مفهوم فاصله ميباشد. حس بينايي بدليل سرعت و سهولت در ادرك فاصله بيشترين كارايي را دارا ميباشد. حال اگر به دلايلي انسان از اين حس محروم باشد، اين سوال مطرح ميشود كه چگونه فرد نابينا مفهوم فاصله را درك ميكند؟ آيا معمار به عنوان خالق فضاي معماري ميتواند فضا را بنحوي طراحي كند كه درك غير بصري فاصله توسط نابينا به حداكثر برسد؟هدف اصلي از انجام اين پژوهش بررسي حواس غير بصري نابينا براي دستيابي به پتانسيل هاي موجود در فضاي معماري در جهت ارتقا درك فاصله توسط نابينا ميباشد. روش اين تحقيق توصيفي تحليلي و گرداوري اطلاعات به صورت كتابخانه اي ميباشد و نتايج بدست آمده نشان ميدهد كه مفهوم فاصله براي نابينايان قابل درك ميباشد و با رعايت مدول زماني مناسب ميتوان به درك بيشتر مفهوم فاصله در نابينايان كمك كرد.