فراواني وقوع و عوامل غير ژنتيكي موثر بر جفت ماندگي در گاوهاي هلشتاين ايران

هدف از پژوهش حاضر بررسي فاكتورهاي خطر مرتبط با جفت ماندگي در سه زايش نخست گاوهاي هلشتاين ايران بود. در اين مطالعه داده ها از 19 گله بزرگ كه طي سال هاي 1396-1387 ثبت شده بود، جمع آوري شد و پس از ويرايش تعداد گاو در شكم هاي اول، دوم و سوم به ترتيب 69168، 50724 و 32510 رأس بود. مدل رگرسيون لجستيك چند متغيره جهت شناسايي فاكتورهاي خطر جفت ماندگي و برآورد نسبت شانس آنها به كار برده شد. نرخ وقوع جفت ماندگي در گاوهاي زايش اول، دوم و سوم به ترتيب 82/ 4، 73/ 13، 65/ 6 درصد بود. فاكتورهاي معني دار براي خطر بروز بيماري جفت ماندگي در گاوهاي زايش اول شامل سال زايش (OR=0.932)، زايش در فصل پاييز (OR=1.23)، سن زايش (OR=0.98)، زايش طبيعي (OR=1.4) و گله (OR=0.46) و در گاوهاي زايش دوم شامل سال زايش (OR=1.14)، زايش در فصل زمستان (OR=1.23)، سن زايش (OR=0.96)، سقط (OR=1) و گله (OR=1.1) و در گاوهاي زايش سوم نيز شامل سال زايش (OR=0.93)، زايش در فصل پاييز (OR=1.33)، سن زايش (OR=0.98) سقط (OR=1.01) و گله (OR=1.01) بودند . در بين فاكتورهاي خطر، فاكتور فصل زايش بيشترين تأثير بر جفت ماندگي داشت. با شناسايي و كنترل فاكتور كليدي در بروز اختلالات توليد مثلي مانند جفت ماندگي مي توان بروز آنها و اثرات سوء شان بر كارايي توليدي و توليد مثلي را كاهش داد.