مديريت نزولات آسماني با استفاده از سامانه¬هاي سطوح آبگير باران در افزايش رطوبت خاك و رشد نهال انگور (مطالعه موردي روستاي داراناب ارسباران)

به منظور بررسي تأثير آب باران جمع¬آوري شده توسط سامانه¬هاي سطوح آبگير بر ميزان رطوبت خاك و رشد نهال انجير، آزمايشي در قالب طرح آزمايشي بلوك¬هاي كامل تصادفي با سه تيمار در سه تكرار در طي سال¬هاي 1390 تا 1392 طراحي و اجرا گرديد. در اين تحقيق هر كرت آزمايشي به عنوان يك سامانه سطح آبگير عمل نموده و اعمال تيمارهاي مختلف در داخل چاله هر كرت صورت پذيرفت. در هر يك از چاله انتهاي سامانه، يك نهال انگور غرس و همچنين يك جفت حسگر TDR به طول 70 سانتي¬تري جهت اندازه¬گيري رطوبت خاك چاله قرار داده شدند. نتايج نشان داد كه استفاده از تيمارهاي مذكور، موجب افزايش معني¬دار ذخيره رطوبتي خاك، نسبت به تيمار شاهد در سطح احتمال 1و 5 درصد گرديد. مقايسه ميانگين رطوبت حجمي در تيمارهاي آزمايشي در هر دو سال نشان داد كه تيمار سامانه سطوح آبگير عايق توأم با استفاده از مواد جاذبالرطوبت پوميس در چاله انتهاي سامانه بيشترين ميزان رطوبت را در خودش ذخيره كرده و بعد از آن به ترتيب تيمارهاي بدون پوميس و شاهد قرار گرفتند. همچنين تأثير تيمارهاي آزمايشي بر روي ارتفاع، قطر يقه و مساحت برگ¬هاي نهال انگور در سطح احتمال 1 درصد معني¬دار بود. بيشترين ميزان ارتفاع نهال، قطر يقه و مساحت برگ¬ها مربوط به تيمار سامانه سطوح آبگير عايق و نيمه عايق توأم با استفاده از مواد جاذب¬الرطوبت پوميس در چاله انتهاي سامانه و كمترين آنها مربوط به تيمار شاهد بود.