سوژه هاي گفتماني در داستان پست مدرن

داستان كوتاه از تركيب خلاقانه عناصر داستاني متعددي بوجود مي آيد، اما ازميان آنها شخصيت پردازي كليدي ترين عنصرداستاني محسوب ميشود. در واقع مي توان داستاني را نوشت كه هيچ رويدادي در آن رخ ندهد، اما نمي توان داستاني را نوشت كه شخصيتي نداشته باشد. شخصيت پردازي از زوايه ديگر يكي از جذاب ترين وجوهي است كه مي تواند ذهن خواننده را درگير خود كند. اغراق نيست اگر بگوييم بسيار از خوانندگان جدي ادبيات داستاني براي درك هزار توي روح وروان شخصيت هاي داستان در مواجهه روزمره شان با زندگي است كه دست به كتاب داستان مي برند. آنها مي خواهند بدانند كه اين شخصيت ها چرا اينگونه عمل مي كنند وآيا مي شود نحوه رفتار آنها را فهميد يا توضيح داد؟ البته بايد توضيح داد كه شخصيت در يك داستان مترادف با شخص نيست و شخصيت داستاني لزوما به انسان محدود نمي شود. اين مقاله، با پرداختن به شخصيت پردازي در داستان به مفهوم خاص ان يعني داستان پسا مدرن و اينكه شخصيت پردازي در داستان پست مدرن چه سر نوشتي پيدا ميكند و نقش گفتمان در آن چيست، به طرح نگاهي پست مدرن به عنصر شخصيت پردازي در داستان هاي متاخر ميپردازد تا نشان دهد شخصيت داستاني و به يك معنا غير داستاني يك بر ساخته گفتماني است. رواج اصطلاح گفتمان درنقد ادبي البته به نظريه پردازي هاي ميشل فوكو بر ميگردد. او بود كه نشان داد زبان مستقل از قدرت عمل نمي كند و گقتمان همان كار برد زبان دربستري از مناسبات قدرت است و سوژه انساني (شخصيت) در موقعيت هاي گفتماني شكل مي گيرد.