كاهش ميزان تبخير با استفاده از دولايه هاي پليمري نوين

امروزه به‌دليل استفاده‌ي ناصحيح و برداشت‌هاي بي‌رويه از منابع آب، اغلب كشورها از جمله ايران با بحران كم‌آبي مواجه شده‌اند. اين بحران به قدري داراي اهميت مي‌باشد كه بعضي از انديشمندان جنگ‌هاي آينده بشر را جنگ آب مي‌دانند. در اين بين تبخير سطحي نيز يكي از مهم‌ترين دلايل اتلاف آب در درياچه‌هاي طبيعي و مصنوعي مي‌باشد. اولين ارائه كه تك لايه ها مي توانند باعث كاهش تبخير آب شوند توسط Rideal در سال 1925 مطرح شد. در سال‌هاي اخير مطالعاتي بر روي استفاده همزمان پليمر و تك لايه به‌عنوان سيستم دولايه مطرح‌شده است كه از نتايج آزمايش‌ها مي‌توان برداشت كرد كه پليمرهاي محلول در آب به دليل عوامل متعددي مانند افزايش در چگالي، افزايش در ويسكوزيته سطحي، افزايش در شيب زنجيره‌ها، مرتب‌سازي و بسته بندي هاي بهتر بر روي سطح و همچنين كاهش در ميانگين سرعت نرخ تبخير را به‌طور موثري كاهش مي‌دهند. به‌طور كلي دولايه‌هاي پلميري استفاده‌شده بر روي سطح كه شامل پليمرهاي محلول در آب مي‌باشد در مقايسه با پليمرهاي كم‌محلول به ميزان قابل‌توجهي نرخ تبخير آب را كاهش داده‌اند. همچنين با بررسي‌هاي صورت گرفته در مورد تك‌لايه‌ها، تك‌لايه‌ي اتيلن‌گليكول‌مونواكتادسيل‌اتر (C18E1) در مقايسه با ديگر تك‌لايه‌ها با سرعت مناسبي بر روي سطح پخش شده و ماندگاري و طول‌عمر مناسبي نيز بر روي سطح آب دارد. همچنين اين تك‌لايه در مقايسه با ديگر تك‌لايه‌ها تحت شرايط استاتيكي و ديناميكي به‌طور قابل توجهي باعث كاهش ميزان تبخير آب شده‌است، از اين‌رو به‌منظور بررسي دولايه‌هاي پليمري بر روي سطح آب از اين تك‌لايه استفاده‌شده‌است. هدف كلي براي اين فيلم ها كاهش در نرخ تبخير آب مي باشد كه آزمون هاي تعيين مشخصات براي اين هدف كلي، طول عمر و ماندگاري فيلم بر روي سطح، نرخ پخش، و از همه مهم تر مقاومت در برابر تبخير استاتيكي و ديناميكي مي‌باشد. طبق گزارش انجمن ملي اعتبارسنجي آزمون هاي تخصصي كشور استراليا (NATA) در سال 2012، اين گونه مواد هيچ سميتي براي انواع ماهي ها، جلبك ها و باكتري هاي دريايي ندارد و همچنين جهت استفاده در ذخاير آب آشاميدني و مصارف كشاورزي بلامانع مي باشد.