سـراپـانـامـه سـرايـي در شعـر لكـي

سراپانامه نوعي از شعر است كه در آن شاعر به تصويرگري پيكر معشوق از سر تا پا مي پردازد. در اين نوع از شعر هدف شاعر علاوه بر بيان احساسات عاشقانه، تصويرگري پيكر معشوق است. شاعر همچون نقاشي به وسيله ي كلمات، معشوق خيالي يا واقعي خود را تصوير مي كند. اين نوع از شعر، در بين شاعران لك زبان مرسوم بوده و معمولا افرادي كه به شاعري شهرت داشته اند، يك يا چند نمونه از اين نوع شعر را سروده اند. از بين شاعران لك زبان««تركه مير آزادبخت طرهاني، نجف آزادبخت، غلامرضاخان اركوازي، ملارستم ايلامي، خانه داجيوند، ملاحقعلي سياپوش، ميرزا شفيع مصدق، علي ميرزاخان، ملاعوضعلي، كريم كوليوند، سيديعقوب ماهيدشتي» را مي توان پركارترين شاعران و سرايندگان اين گونه شعر ناميد. گر چه با توجه به محدوديت منابع، آثار اندكي از اين شاعران برجاي مانده است اما آنچه باقي است، گوياي علاقه و توانايي شاعران لك زبان در سرودن اين گونه از شعر است. قالب بيشتر سراپانامه ها مثنوي است. وزن اكثر اين اشعار ده هجايي بوده و غالبا در زبان معيار غرب ايران(لكي) سروده شده اند. در اين مقاله سعي خواهد شد علاوه بر مقايسه اين سراپانامه ها از منظر بديعي و بياني، ويژگي هاي اين گونه اشعار نيز بيان گردد.