فرهنگ بومي و تأثير آن بر ادبيات داستاني معاصر ايران

بومي گرايي واكنش روشنفكراني بو د كه مي خواستند مخاطبان خود را به اصالت ها و ريشه هايشان توجه دهند، بنابراين كشور هاي فراواني كه در معرض استعمار قرار داشتند، به اين موضوع توجه كردند و طبيعتاً جريان هاي گوناگون روشنفكري در ايران نيز به آن ب يتوجه نماندند. در بررسي جريا ن هاي داستاني پيش از انقلاب، با جريان بومي گرايي مواجهيم، جرياني كه معمولاً منتقدان به آن توجه نكرده اند. در داستان هاي اين جريان به نقد بيگانگان و دولت همراه با بيگانگان و توجه دادن مردم به ريشه هاي خود توجه شده است . در اين مقاله ضمن نظري مختصر به شرايط تاريخي، اجتماعي، فره نگي و ادبي ايران در سال هاي 1320 تا 1357 مؤلفه هاي موجود در داستان هاي اين جريان برشمرده شده است. بيگانه ستيزي، توجه به هويت ايراني اسلامي و تقابل اين مؤلف ه ها با موضوع مدرنيسم از عمده ترين مؤلفه هاي داستان هاي بومي گراست . بررسي ها نشان مي دهد توجه به جريان بومي گرا در دهه 20 و 30 شمسي كمتر از دهه 40به بعد است. سياست هاي محمدرضا پهلوي در اين دو دهه و نوع برخورد او با روشنفكران شرايطي را رقم مي زند كه در نهايت منجر به بي توجهي به اين جريان در دهه هاي 20 و 30 مي شود. تأثيرات جريان هاي روشنفكري بخصوص تفكرات آل احمد و شريعتي و تغيير شرايط كشور از سال 42 به بعد به اين جريان در دهه هاي 40 و 50 رونق مي بخشد.