ريشه يابي چند واژه هنديجاني

زبان مهمترين ابزار پيوند ما با تجربه ها و فرهنگ نسل هاي گذشته است. چنانچه ورود واژگان بيگانه به زبان مادري به سرعت و بدون كنترل صورت گيرد استقلال فرهنگ و زبان ما را به خطر انداخته و در نتيجه ممكن است ارتباط ما با گذشته را با چالش مواجه سازد. يكي از راههاي بسيار موثر براي پيشگيري از چنين صدمه اي، حراست از گويش ها و لهجه هاي محلي و مطالعه واژگان اصيل ايراني است كه مردم مناطق مختلف به كار مي برند. در اين تحقيق 15 واژه محلي منطقه (هنديجان) مورد مطالعه قرار گرفته و در حد امكان ريشه يابي شده اند؛ به اميد آنكه مردم عزيز به اصالت گويش خود پي برده و در آموزش فرهنگ و زبان خود به نسل هاي بعدي كوشا باشند. اين واژه ها هم اكنون بوسيله مردم بسياري در جنوب غربي ايران بكار مي روند و مي توان براي گسترش زبان فارسي از آنها استفاده نمود.