بررسي تحول واكي در افعال گويش بروجردي

گويش بروجردي يكي ازگويش‌هاي حوزة جنوب غربي است كه با تقسيم بندي‌هاي ايلاتي انجام شده، مي‌توان آن را جزءگويش‌هاي لر كوچك به حساب آورد.گويش بروجردي جدا شده از زبان فارسي ميانه(پهلوي)،همسو با فارسي معيار سير تحول خود را طي كرده است. اساساً لهجه‌ها و گويش‌هاي ايراني ادبيات مكتوب نداشتند و به جزء برخي از اشعار اين لهجه‌ها كه به مناسبت هاي تاريخي در جُنگ ها و تاريخ ها راه يافته اند، چيزي در دست نيست. اين پژوهش به بررسي تحول آوايي از جمله؛ ابدال، حذف، ادغام، قلب و اضافه در افعال بروجردي با استفاده و استناد از دفتر اشعار دو شاعر بروجردي؛ احمد حجتي، مرتضي ذاكر و ضرب المثل هاي جمع آوري شده با روش توصيفي – تحليلي، مي‌پردازد. مهترين تحولي كه افعال بروجردي در سيرتاريخي خود داشته ، «اِبدال» است درحالي كه «ادغام»، قلب و اضافه در اين افعال كم رخ داده است.