تأثير ايّام بر اشعار محمّدتقي بهار (بثّ الشّكوي، حديث نفس و دغدغه‌هاي فكري در اشعار ملك‎الشّعرا بهار)

بث الشّكوي، درد دل و شكايت كردن از رخداد¬هاي دردناك زندگي است. بيان درد ورنج بخش گسترده اي از شعر وادب زبان فارسي را تشكيل مي دهد و اين مضمون در ديوان بهار نيز ديده مي شود از آنجايي كه بخشي از محتواي اشعار شاعران عصر مشروطه به موضوع درد و رنج، شِكوه و گلايه اختصاص داده شده است، شناخت اين جنبه از شخصيّت ِ ملك الشعراي بهار و بررسي انواع شِكوه¬ها و درد و رنج، راز¬هاي پنهان حيات وي را آشكار مي¬سازد. برخي از درد¬ها، در اشعار بهار، درد فردي است و او تلاش دارد تا ديگران را از احوال خود با خبر سازد، برخي ديگر نيز، رنج اجتماعي را شامل مي¬شود. علاوه بر اين، او گاه از بخت و طالع ناميمون گِله دارد و گاهي از رنجِ غربت در گدازاست ؛ بخشي از دردهاي او درد سياسي است و هم چنين او بي توجه به رنج هاي فلسفي نيست. بيش از همۀ اين دردهاي مذكور، درد وطن و جور حكّام و نابرابري هاي جامعه است كه او را مي آزارد و اين از تأثّرات قلبي او نشأت مي¬گيرد و يكي از مضامين مسلّط در اشعار بهار به شمار مي¬آيد. به طوركلّي دردها و رنج¬هاي اين شاعر بخشي از جهان بيني، شخصيّت، اعتقادات و نيز اوضاع سياسي و اجتماعي زمانه او را تشكيل مي¬دهد. مقاله حاضر تلاش دارد تا انواع بث شكوي را در شعار اين شاعر شهير تحليل و بررسي كند.